Melding CAP in stro kost veel geld

Chlooramphenicol (CAP) kan van nature voorkomen op stro, maar mag er niet op zitten. De eigenaar heeft een probleem. De besmetting moet gemeld, waarna veel kosten volgen. Niet melden is nog riskanter.

Een fouragehandelaar van beneden de grote rivieren trof in het afgelopen jaar chlooramphenicol (CAP) aan in stro dat hij had gekocht van een Nederlandse collega – die het uit Frankrijk had gehaald. CAP is een verboden stof en mag niet in contact komen met dieren. Vroeger werd het in grote hoeveelheden gebruikt in de veehouderij als groeimiddel. Het antibioticum komt echter ook van nature voor op gewassen. Vanuit de bodem komt het op de plant.

Volgens de wet

De fouragehandelaar deed wat de wet gebood: hij meldde de vondst bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA). Die bedankte hem, maar kwam vervolgens ook langs voor uitgebreid tracerings- en diagnostisch onderzoek. Ook de collega-handelaar waar het stro vandaan kwam kreeg bezoek. Daarna volgde de rekening van naar verluid meer dan €10.000. Handhavingskosten, heette het.

Verbazing

In de fouragehandel werd hier met verbazing en bevreemding kennis van genomen. Fijn samenwerken met zo’n toezichthouder is dat! Je bedenkt je zo wel twee keer om een normoverschrijding te melden.

Meldingen

De handelaar van beneden de grote rivieren wil echter van geen twijfel weten. Als hij weer een besmetting van stro met CAP vermoedt, zal hij opnieuw melding doen. “Alleen blijft de rekening wel langer onbetaald,” gromt hij. Een koffieshophouder is beter af.

Met niet betalen is het probleem echter niet opgelost. Wie in Nederland CAP op stro aantreft, kan rekenen op ‘straf’, hoe weinig schuld hij ook heeft aan het probleem en hoe gering de besmetting ook is. Bij de handelaar ging het om concentraties tussen de 1,8 en 2,5 microgram per kilo. “Het is een Europees probleem,” zegt de handelaar. “De kwestie ligt in Brussel en moet daar worden opgelost.”

Europees probleem

Toch is dat niet het hele verhaal, weet de handelaar. Hij heeft ook nog een bedrijf in België. Daar benadert de FAVV het CAP-probleem anders dan de NVWA doet. Beide moeten leven met een nul-tolerantie voor verboden stoffen, maar de FAVV hanteert een rekbaardere benadering. In de dosering van een verboden stof heel laag, dan wordt ervan uitgegaan dat er een ‘natuurlijke’ besmetting in het spel is en ontloopt de eigenaar van het materiaal vervolging en torenhoge rekeningen. Is de dosering hoog, dan wordt uitgegaan van toediening. Daarmee is Nederland echter niet geholpen. De officiële EU-norm moet geen nul meer zijn, vindt de handelaar. Dat voorkomt veel ellende. Misschien dat hij daarna zijn geld nog terugkrijgt van de NVWA, al is die hoop niet groot.