De grote veertest: cabinedeining moet omlaag

De redactie van Trekker testte samen met Profi zeven veerconcepten van de merken Case-IH, Claas, Deutz-Fahr, Fendt, JCB, John Deere en Massey Ferguson. Alle trekkers zijn voorzien van vooras- en cabinevering. De verschillen tussen de merken zijn fors. Via deze fotoserie een korte indruk van de opzet van deze omvangrijke trekkertest.


Tekst: Bas van Hattum, foto's: Henk Riswick

De totale test omvatte zes testonderdelen waarvan er twee zijn vastgelegd in metingen. Tijdens deze langdurige trekkerritten zijn alle metingen opgeslagen op een computer. Per testronde is de gereden snelheid vastgelegd met gps-apparatuur en zijn bochten en bijzondere zaken niet meegeteld.

Er zijn twee trillingen vastgelegd: de stoeltrilling én de cabinetrilling. Op deze foto is zichtbaar welke trilling de stoel afgeeft op de chauffeur. Deze sensor (ook wel pannenkoek genoemd) zit recht onder de ruggengraat van de chauffeur.

Deze sensor legt de cabinetrilling vast en wordt telkens vastgeschroefd aan een bevestigingspunt van de stoel. Deze sensor legt dus vast in hoeverre cabine- en voorasvering trillingen van buitenaf dempen. De stoelsensor zegt feitelijk iets over het gehele samenspel van vooras-, stoel- en cabinevering. Het verschil tussen beiden zegt iets over de stoel alleen: het zogenoemde stoeleffect.

De testbaan was een betonnen kavelpad op het terrein van ASG aan de Runderweg in Lelystad. Het pad bevatte slechte stukken, een hobbelbaan-gedeelte en een redelijk tot goed weggedeelte waar de topsnelheid van 30 kilometer per uur (voor de metingen) voor alle trekkers haalbaar was. Alleen de ongeveerde trekker kwam een enkele keer in een gevaarlijke onbalans. Over het algemeen is dit parcours te vergelijken met een slechte B-weg.

De resultaten van de Case IH Puma CVX 195 gelden ook voor de New Holland T7000 en de Steyr 6000-CVT. De hardware van de veersystemen is namelijk identiek. De Case IH wist de voor- en achterwaartse deining bij een volle kipper als beste op te vangen. Opvallend: de goedkoopste Grammer-stoel van deze Puma beviel ons als beste van de hele testgroep.

De Claas Axion 820 heeft als enige een vierpunts-geveerde cabine die ervoor zorgt dat de chauffeur nooit aan extreme klappen wordt blootgesteld. Toch is er meer controle gewenst in deze trekker, waarbij de voorasvering meer werk mag doen. Binnenkort komt Claas met de nieuwe Z-Activ; Claas’ actief geveerde cabine.

De Deutz-Fahr Agrotron M650 verraste ons in deze test. Ten eerste om de soepele en forse veerweg van de vooras, die zelfs onbelast de chauffeur een aangenaam gevoel geeft. Dat de (zichtbaar) fors bewegende vooras je op het verkeerde been zet, blijkt uit de meetresultaten, waarbij Deutz-Fahr de meest forse voor- en achterwaartse deining neerzet.

De Fendt Vario 922 wijkt op vele fronten af van de andere deelnemers: het is de zwaarste trekker, heeft als enige een gedeelde vooras met forse (32 centimeter) veerweg en een driepunts-luchtgeveerde cabine. Gemiddeld gezien zet Fendt de beste waarden neer van deze veertest. Het veerconcept lijkt sterk op dat van de nieuwe 800-Vario.

De JCB Fastrac 3230 arriveerde voor deze test in plaats van de nieuwe 7000-Fastrac. Desondanks paste deze trekker qua vermogen prima in deze groep. Onze conclusie: ondanks dat cabinevering ontbreekt, zet de JCB de beste waarden neer in deze test. Alleen met een zwaar frontgewicht kan deze JCB niet uit de voeten, omdat de trekker dan oncomfortabel op de vooras gaat bokken.

De John Deere 7530 arriveerde in de plaats van een John Deere 7730. De 7530 is dan ook de lichtste deelnemer met de kortste wielbasis in deze test en heeft als enige een standaard Grammer-stoel met dwarsvering. Opvallend: zonder kipper zet deze Deere de beste waarden neer uit deze test. Met de zware kipper erachter komt ze niet boven het gemiddelde uit.

De Massey Ferguson 7495 Dyna-VT heeft dezelfde geveerde Dana-vooras als de Claas. De luchtgeveerde cabine is wel een eigen ontwikkeling. Zowel in de praktijktesten als in de metingen zit de MF bovenin de groep middenmoters.

Buiten de testgroep moderne, geveerde trekkers reed ook deze oudere John Deere 7820 mee. De trekker heeft geen cabinevering, geen voorasvering en een gewone luchtgeveerde stoel en fungeerde als nul-trekker om te kijken hoe oudere, ongeveerde trekkers in het algemeen scoren ten opzichte van de testgroep moderne trekkers. Conclusie: de ongeveerde trekker zet vrijwel op alle onderdelen de slechtste waarden neer. De eindconclusie liegt er niet om: de voor- en achterwaartse deining van cabines is tijdens transportwerk te hoog. Het complete artikel is te lezen in de november uitgave van Trekker. Het complete (46 pagina’s) tellende testrapport is hier te downloaden.