Cofco wil positie in VS

Beijing – Het Chinese agroconglomeraat Cofco wil zich inkopen in de Amerikaanse graanhandel. Daarmee zou Cofco de grote spelers in de graanhandel op haar eigen thuismarkt beconcurreren.

In 2014 kocht Cofco in Europa al voor miljarden het Rotterdamse agrarisch handelshuis Nidera en een meerderheidsbelang in de landbouwdivisie van Noble in Hongkong. Cofco heeft als staatsbedrijf diepe zakken.

Cofco werd ooit door de communistische partij opgericht met een monopolie op de graaninkoop en verkoop. Inmiddels is dat monopolie minder hard, maar de staatsinvloed blijft groot. Cofco rapporteert rechtstreeks aan de nationale raad of ‘Guowuyuan’ met premier Li Keqiang als voorzitter. Cofco is breed georiënteerd. Zo is het een grote toeleverancier van tomatenpuree en eigenaar van wijngaarden in Europa.

De internationale handel in agrarische grondstoffen wordt traditioneel gedomineerd door vier bedrijven die de ABCD-groep wordt genoemd. Deze bedrijven zijn ADM, Bunge, Cargill en (Louis) Dreyfus. Laatstgenoemde is Frans terwijl de anderen Amerikaans zijn. Cargill is met een omzet van $134,9 miljard in het afgelopen boekjaar het grootst. China wil niet te veel van deze Westerse handelsbedrijven afhankelijk zijn.

Mogelijk wordt gekeken naar Gavilon, een groot Amerikaans graanbedrijf dat enkele jaren geleden werd gekocht door het Japanse Marubeni, dat zich sindsdien nauwelijks meer in de agribusiness heeft geroerd. Door de aankoop van Nidera heeft Cofco zich reeds een positie verworden in Zuid-Amerika en dan vooral Argentinië en Brazilië, terwijl Nidera ook in Midden- en Oost-Europa opslag- en transportfaciliteiten heeft.

Door de Nidera-deal heeft Cofco nu ook terminals in Chicago en Milwaukee, maar het Amerikaanse netwerk is zeer beperkt. De VS is nog steeds ’s werelds grootste exporteur is.

Bij de laatste grote investeringen van Cofco was steeds Temasek betrokken. Het betreft een Singaporees staatsfonds. Cofco zelf heeft ook goede relaties met Chinese staatsbanken. De Chinese staat zit op de grootste voorraad buitenlandse valuta, nog vóór Japan en Saoedi-Arabië, en wil dat geld toenemend op strategische wijze inzetten.