‘Broodnodige veranderingen bij LTO’

De land- en tuinbouwvereniging LTO gaat (weer) op de schop. Nog maar een paar jaar geleden werden bij LTO Noord en ZLTO drastische bezuinigingen en hervormingen doorgevoerd. Nu wil voorzitter Albert Jan Maat nog voor zijn vertrek in oktober een vernieuwde landelijke organisatie neerzetten.

Hij grijpt terug op een model dat er jaren geleden ook een tijd was: stevige landelijke sectorale vakgroepen. Het motto, vrij vertaald: landelijk aanpakken wat landelijk kan. Maar ook: wat regionaal moet, in de regio houden. Per landelijk dossier een bestuurder en één of meer deskundigen. En niet per regio. Dat scheelt ‘bestuurlijke drukte’, zegt Maat. Het voorkomt ook tegengestelde geluiden uit de regio’s.

Het is een stap in de goede richting. Fuseren tot één landelijke organisatie met regionale afdelingen zou nog beter zijn. Vanouds is de ZLTO daar op tegen en ook de Limburgse LLTB hecht te zeer aan de eigen regionale identiteit.

Moeite tot één geluid te komen

Er is meer. Op belangrijke onderwerpen zoals fosfaatrechten en mestbeleid hebben de LTO’s de grootst mogelijke moeite om tot één geluid te komen. Er zijn nu eenmaal belangentegenstellingen tussen de regio’s. Dat is een van de oorzaken van de trage voortgang van het mestbeleid. Een krachtige, eensgezinde organisatie zou meer indruk maken in Den Haag.

Goed punt is dat de belangenbehartiging niet helemaal uiteenvalt in sectorale clubs. De onderlinge verbondenheid is daarvoor te sterk.