Strijdlustig in gesprek met de bank

Vanwege een eerdere column wil de bank een gesprek. We gaan strijdlustig, met weinig verwachtingen, op pad.

De bank. Ze wilden een gesprek naar aanleiding van een column in Boerderij. Een tikkeltje cynisch, met weinig verwachtingen gingen we er naar toe. Maar ook strijdlustig. Door de verkoop van ons bedrijf zijn we uit hun macht. Wat hebben wij te verliezen?

Het gesprek verliep op zich goed. De algemeen directeur luisterde, gaf erkenning en toonde zich oprecht geschokt door enkele van de blunders die we benoemden. Er zat nog een manager bij, van wie ik hoop dat ze de essentie van onze boodschap begreep.

Vrijheid

Thuis herkauwde ik het gesprek nog eens en kwam een aantal dingen bij me boven drijven. Wij spraken vrijuit. We hadden besloten dat ook te doen. Wat hebben wij eraan om iemand een hand boven zijn hoofd te houden?

Met een schok realiseerde ik me hoeveel vrijheid wij hebben gekregen door de stappen die we hebben genomen. Een halfjaar geleden had ik dit niet gedurfd. Toen moest ik voorzichtig zijn, want het was belangrijk om bepaalde mensen te vriend te houden. Ze vooral niet tegen ons in het harnas te jagen. We waren afhankelijk, we voelden ons gekleineerd, we waren kwetsbaar en soms wanhopig. En met ons heel veel andere boeren.

Overlevingsmodus

Of we dat voldoende hebben kunnen overbrengen, is voor mij de vraag. Daarvoor moet je het zelf hebben meegemaakt. Wat het inhoudt, besef je pas wanneer je ervan bent bevrijd. Voor die tijd sta je in de overlevingsmodus. Je hebt geen keuze. Je staat met je rug tegen de muur. “Verder terug kun je niet”, zei iemand die ik ken. Wat banken ook zeggen of wat ze ook doen, je moet het je maar laten aanleunen. Jij bent een makkelijk mikpunt, want zij hebben de macht.

Regelgeving

Banken kunnen naar eigen goeddunken dingen over je besluiten, renteopslagen hanteren en hun macht laten gelden. Zij zullen minzaam zeggen dat het voor je eigen bestwil is en zich verschuilen achter regelgeving. Wat kun je ertegen doen?

Ik ben bang dat het niet enkele individuen zijn die de klantbediening verprutsen. Ik vrees dat het in het systeem zit. Dat baart me grote zorgen.

Excuses

Dat de algemeen directeur begrijpend knikt en zich plaatsvervangend schaamt is prettig. Alleen: heeft hij voldoende zeggingskracht en mogelijkheden om het over te dragen naar zijn personeel? De directeur bedrijven belde een week na ons gesprek met excuses. Dat is netjes. Ik vroeg meteen naar de honderd euro die wij nog zouden krijgen. Onze indruk was dat dat geld zo spoedig mogelijk zou worden overgemaakt.

Een week later hadden we het nog niet op de rekening staan. Kort daarna werd ik gebeld door de blunderende assistent-accountmanager. “Het geld is overgemaakt”, zei hij. Het bleef even stil. “Volgen er nog excuses?”, vroeg ik. “Eh, nee”, zei hij. Teleurgesteld hing ik op. Voor dat moment wist ik genoeg.