Frans eigenbelang factor bij akkoord Griekenland

Er was maar één reden dat er een akkoord met Griekenland moest komen: Frankrijk.

Ik heb net de eerste regels van mijn column Verrekijker op papier. Ik probeer uit te leggen dat er een akkoord komt over steun aan Griekenland. Het kan gewoon niet anders. De Franse banken hebben voor miljarden aan leningen uitstaan in Griekenland. Samen met de Franse overheid gaat het om € 50 miljard aan Griekse staatsleningen, en daar komen de leningen aan bedrijven en banken nog overheen. Die € 50 miljard is met Franse staatsleningen afgedekt.

Luxemburg krijgt nog €15 miljard van de Grieken

Begrijpt u het nog? Nederland doet voor €15 miljard mee. Ook veel, maar toch minder. En bij ons zijn de Griekse leningen vrijwel allemaal in handen van de staat. Bij ons valt Rabo of ING niet om bij een Grieks bankroet. Hoe anders is dat in Frankrijk. Niet voor niets moest de Franse overheid eerst uitgebreid met de eigen banken aan tafel voordat ze verder zaken kon doen. Er was trouwens nog een land dat zwaar in de problemen zou komen bij een Grieks faillissement: Luxemburg. Ook dat heeft €15 miljard van de Grieken tegoed. En dat voor een land ter grootte van een provincie. Ik snap daarom heel goed waarom de Luxemburgse premier zich zo actief met de onderhandelingen bemoeide: eigenbelang.

Frankrijk ook diep in de schulden

En plotseling piept mijn telefoon, er is een akkoord. Ik kan opnieuw 
beginnen. Of eigenlijk ook niet, want dit akkoord was verwacht. Niet alleen vanwege de Franse banken en hun leningen, ook omdat Frankrijk zelf een groot Griekenland is. Het land leeft al jaren op veel te grote voet; het hangt van leningen aan elkaar. En het belangrijkste, het voert geen structurele hervormingen door. De pensioenen, de gezondheidszorg, luxe en peperduur, bakkers worden gesubsidieerd, zeven bestuurslagen met betaalde politici.

Franse auto-industrie leeft op staatsgeld

De auto-industrie wordt met staatsgeld in de benen gehouden. Dat moet ook wel, want ze kan niet concurreren met andere landen. Ik kan het weten, ik rijd al twintig jaar Peugeots, omdat ze zo goedkoop zijn. Ik koop ze als ze een paar jaar oud zijn. Alle losse en niet-essentiële delen zijn er dan inmiddels af gevallen. De kaartenhouder in het portier, het deksel van het dashboardkastje, de zonneklep en de sierstrips, om maar eens wat te noemen. De portieren piepen, een achterraam kan niet meer open, en de sloten werken niet goed meer. Maar hij doet het, en ik zet hem toch nooit op slot.

Voor mij is het prima, ik heb een auto om ergens naartoe te rijden, niet om met de sierstrips of het dashboard te pronken. De meesten zijn niet zoals ik. Zij willen wel sierstrips en goed bevestigde matten. Die kopen dus geen Franse auto, tenzij die heel goedkoop is. En dat is-ie, dankzij de staatssteun, gefinancierd met leningen. Zo is het ook met veel ander Franse producten. Daarom moest er wel een akkoord met Griekenland komen. En het is er nu.