Dijksma, dierrechten en de markt

Met de nieuwe veewet heeft mevrouw Dijksma zelf een versnelde fosfaatproductie bewerkstelligd.

Door de relatie grond en dieren te formuleren, zoals dat in april is gebeurd met de acceptatie van 20 kilogram fosfaatoverschot, was te voorzien dat boeren de latente ruimte zouden gaan opvullen. Eigenlijk, voor de extensieve boeren was het een uitnodiging om meer dieren te gaan houden. Op zich merkwaardig, het ministerie wil wat doen, met instemming van de sector, om grondgebondenheid invulling te gaan geven. Daarna schuift mevrouw Dijksma met het introduceren van de veewet, de referentie voor dieren van 13 januari 2013, toen zij de mogelijke introductie heeft afgekondigd van dierrechten, naar geheel 2013 en 1014. Menig boer heeft onder het juk van de toen aangekondigde dierrechtenoptie al meer vee aangehouden en dit is ook nog zeker gestimuleerd door de goede melkprijs en het einde van kwotumtijdperk.

Dan wijst de staatssecretaris de sector op haar verantwoordelijkheid en het collectief denkt: dat geldt voor een ieder, maar meer voor de buurman dan voor mij. Ook naar de veevoer sector wordt voor vermindering van fosfaat gewezen, die doet ook wat, haar voerfosfaatreductie, wordt overgecompenseerd door het goede ruwvoer met dito fosfaat afgelopen jaar. Dijksma heeft dus voor het berekenen van de fosfaatreferentie instabiliteit veroorzaakt en dat doet ze nu weer: de al benoemde onduidelijkheid over de referentieperiode voor het berekenen, en dan bij de fosfaataanwendingsnormen al voortbordurend op de nieuwe lagere normen. Als pleister op de wond introduceert zij dan 20 kilogram fosfaatoverschot per hectare.

De  grondprijzen vliegen omhoog, omdat men denkt daarmee ruimte voor dieren te kunnen kopen. Zeer binnenkort worden dierrechten geïntroduceerd om de fosfaatproductie te kunnen reguleren. Het dilemma voor Dijksma is na haar veewet van april: welke referentie kan ze nu rechtvaardig nemen. Ze mag mijns inziens de extensievere boeren hun ontwikkelingsruimte niet ontnemen. Een grote warboel, waarvoor de staatssecretaris ook nog wordt gewaardeerd. Dierrechten en een schijngrondgebondenheid, nutteloze bureaucratie.

Sharon zou de Kringloopwijzer uit bedrijfstechnisch en milieutechnisch oogpunt stevig moeten neerzetten, management en marktwerking doen de rest.