Efficiënt voeren loont, maar voorkomt dierrechten niet

Fosfaatarm voeren heeft geholpen; toch is het fosfaatoverschot er niet minder door geworden.

De Tweede Kamer is akkoord met de AMvB grondgebonden melkveehouderij van staatssecretaris Dijksma. Dit onnavolgbare poldercompromis passeert daarmee een belangrijk station. De AMvB werd aanvankelijk toegejuicht door links én rechts, door extensief én intensief veehoudend Nederland. Gevolg van een handige media­strategie van de bewindsvrouw. Maar gaandeweg werden de onvolkomenheden pijnlijk duidelijk.

Grote onduidelijkheden rondom AMvB

Allereerst zijn er grote onduidelijkheden. Hoeveel grond moet je erbij nemen als je je veestapel wilt uitbreiden? Vaak een onmogelijke puzzel. Dan de veestapel als totaal. Uitbreiding blijft mogelijk. Daardoor komt het fosfaatplafond in zicht, dat is de maximale mestproductie die ooit met Brussel is afgesproken. Overschrijding daarvan betekent einde derogatie. Volgens Dijksma zijn dierrechten de enige serieuze manier om dat te voorkomen. Ze gaf tijdens het debat een sneer naar ‘de sector’ die heeft gefaald om serieus werk te maken van het voerspoor (vermindering van de mestproductie door efficiënter te voeren).

Bedrijven gaan voor hun eigen toekomst

Dat is te kort door de bocht. Het voerspoor heeft succes gehad. De voersector produceerde efficiënter voer. Helaas, wat blijkt? Het fosfaat­overschot wordt er niet minder door, want individuele bedrijven gebruiken de extra ruimte direct voor eigen groei. Het voerspoor beoogde vermindering van de nationale mestproductie. Bedrijven gaan voor hun eigen toekomst. Dat is ze niet kwalijk te nemen.

Efficiënter krachtvoer leidt niet tot minder mest

Verbetering van efficiency leidt nooit tot minder maar altijd tot méér productie. Efficiënter krachtvoer en ander ruwvoermanagement (BEX, Kringloopwijzer) leiden niet tot minder mest, maar tot het opgebruiken van latente ruimte. Per saldo schiet de sector er niets mee op. Ja, per eenheid product zijn de milieueffecten minder. Omdat er een absoluut plafond ligt, blijft het probleem echter bestaan. Hoe heeft Nederland daar ooit mee kunnen instemmen?