Gemeentelijke goedkeuring

Het lijkt alsof bestuurders die toestemmingen mogen verlenen, totaal niet beseffen hoe belangrijk hun rol is. Dat is zo in Nederland en ook in het Noorse plaatsje Tolga.

Buurman en goede kennis Olav heeft een melkveebedrijf. Olav heeft de afgelopen jaren veel in zijn bedrijf geïnvesteerd. Hij heeft de ambitie om elk jaar verder te bouwen aan de waarde van zijn bedrijf. Komend jaar staat het maken van land op zijn agenda. Over het maken van land heb ik al eens eerder geschreven, het is een terugkerend thema. Want hier in de bergen hebben we van een boel een overschot: sneeuw, muggen en dat soort dingen. Maar goede landbouwgrond is schaars. Wil je als boer uitbreiden, dan moet er eerst land komen. De markt voor voer inkopen is niet gunstig voor de koper.

Land maken is niet eenvoudig. Je moet grondproeven doen, kappen, egaliseren, grond verbeteren, hekwerk neerzetten tegen het wild. Maar de grootste klus is wel: gemeentelijke goedkeuring.

Wel lovende woorden, maar geen vergunning

In een regio waar 30 procent van de inwoners direct en nog eens 40 procent indirect afhankelijk is van de landbouw, staat landbouwpolitiek stevig in de gemeentepolitiek. Tolga is een gemeente die voorop wil lopen op het gebied van ontwikkeling en bedrijfsgroei. Bijna de helft van de gemeentebestuurders heeft zelf een landbouwbedrijf. Gemeentelijke goedkeuring is dus kat in het bakkie? Ja, zei het gemeentebestuur bij de aanvraag begin november. Allerlei vleiende woorden volgden, zoals: ‘dit bedrijf is een hoeksteen voor het dorp’ en ‘er moet veel gebeuren wil de landbouw geen voorrang krijgen’.

Inmiddels zijn we vier maanden verder. Waarom duurt het toch allemaal zo lang? Ja hoor, twee eigenaren van vakantiehutjes hebben geklaagd. Zij vrezen dat hun uitzicht over onaangeroerde natuur bedorven wordt door Olavs plannen. Misschien wordt ook hun drinkwater aangetast. Daarnaast kunnen ze niet meer op die plek ooit een nieuw hutje neerzetten voor een zoon of dochter. Dat kan wel in een gebied dat zich ongeveer 80 kilometer naar het oosten uitstrekt tot aan de Zweedse grens, maar dat terzijde. Ook vinden deze twee wijzen uit de stad dat dit stuk natuur toch veel te ver van de boerderij ligt, dus niet van wezenlijk belang kan worden. De afstand is ongeveer 7 kilometer.

Wethouder valt voor klachtenbrieven stadsbewoners

Enkele details: dit huttenveld was bij oprichting een LNF-område, een gebied waar bedrijvigheid voor landbouw en natuurbeleving voorop staat. Daaronder valt ook grond maken. Bovendien is de grond van Olav zelf. Maar mag hij er zelf over beschikken?

De wethouder is gevallen voor de klachtenbrieven van de vrijetijdsbewoners, zij die gemiddeld twee keer per jaar een week in hun hutje verblijven. Hij heeft in zijn eentje de hele aanvraag afgekeurd.

Woest wordt ik hiervan! Onaangeroerde natuur in de gemeente Tolga is een wassen neus, waar landbouw op nummer 1 staat en een gigantisch skischanscentrum op nummer 2. Als zo’n schans geen horizonvervuiling is, dan weet ik het niet meer. Wiens belangen wegen nu zwaarder? Die van de lokale bevolking en het bedrijfsleven of die van enkele rijke stinkerds in hun te dure vakantiehuisjes?