Doorpakken met nieuw pachtstelsel

De besprekingen over een nieuw pachtstelsel zitten in het slop. Partijen staan lijnrecht tegenover elkaar. Aan de ene kant begrijpelijk. De belangen van verpachters en die van pachters zijn tegengesteld. Maar er zijn ook gemeenschappelijke belangen.

Beide willen verandering. En beide willen niet dat politiek Den Haag de knoop doorhakt. Want dan kan er zomaar iets raars uit de bus rollen, leert de ervaring. Het pachtdossier is volgens betrokkenen zo ingewikkeld dat geen politicus in staat is om het echt te doorgronden, laat staan een wijs besluit te nemen.

Voor een goed besluit met draagvlak bij betrokkenen is consensus nodig. Dus er zit maar één ding op: serieus in bespreking gaan én concessies doen. Het moeilijkste punt in de voorliggende plannen is niet het toekomstige pachtstelsel zelf, maar de overgangsperiode daar naartoe. Wat te doen met bestaande reguliere pachtcontracten en daarbij behorende privileges?

Zo snel mogelijk iedereen in het nieuwe stelsel!, roepen verpachters. Zij zien daar voordeel in, want zo kunnen ze sneller de gestegen prijzen verzilveren. Maar zij willen te snel. Zes jaar, twaalf jaar, het lijkt best lang, maar is te kort voor boeren die afhankelijk zijn van pacht.

Dus roepen de pachters: niet aankomen! Tijdens de wedstrijd niet de spelregels veranderen! Daar zit wat in, maar ook deze vlieger gaat niet altijd op. Een voetbalwedstrijd houdt na 90 minuten op. Een op de volgende generatie overdraagbaar pachtcontract is zonder eind. Dat heilige huisje is niet houdbaar. Pachters moeten dat onder ogen zien.