Big Brother, Big Data

De landbouw maakt zich op voor het jaarlijkse ‘feestje’ van Gecombineerde Opgave.

Alle boeren zijn verplicht om gegevens aan te leveren over perceelsgebruik en veebezetting. Wie daarnaast inkomensondersteuning wil uit het Europese landbouwbeleid, en dat zijn vrijwel alle grond gebruikende agrariërs, moet nog veel meer gegevens ophoesten.

De informatiedwang wordt jaarlijks groter en dwingender. Automatisering en digitalisering leiden per saldo niet tot meer gemak, maar juist tot meer verplichtingen. Noviteit van dit jaar is de verplichting om op een luchtfoto van je bedrijfsgebouwen aan te kruisen waar precies welk vee staat. Het is de bureaucratie ten top. Nog een klein stapje en elke koe is via een sensor rechtstreeks verbonden met het ministerie van EZ.

Gegevens verzamelen is een sport voor overheden, wetenschappers en commerciële partijen. Het ‘meer’ is in deze wereld van Big Data nooit vol. En er zijn altijd goede redenen voor de verzamelwoede. Het gaat om belangrijke zaken als veiligheid, efficiency en milieubehoud. Zo gaat men er van uit dat de ammoniakuitstoot beter te voorspellen als precies bekend is waar de dieren staan.

Maar is het echt nodig om zo overijverig alles te administreren wat zich laat meten? Zeker rondom ammoniakuitstoot zijn zoveel onzekerheden dat het de vraag is of deze stap de effectiviteit van het beleid echt vergroot. Daar staat tegenover dat de risico’s van overmatig datahamsteren steeds duidelijker worden. Er is altijd kans dat die gekoppelde gegevens in verkeerde handen komen, van spionagediensten tot actiegroepen. Het zou de overheid daarom sieren terughoudend te zijn met het opeisen van informatie.