Duitse reclamefilm Edeka maakt wat los

In het filmpje van Edeka laat de hoofdrolspeler zijn kinderen die allemaal hebben afgezegd voor kerst weten dat hij gestorven is.

Als ze in rouwkleding bij zijn huis aankomen, treffen zij daar een springlevende opa aan en een feestelijk gedekte feesttafel. “Hoe had ik jullie op een andere manier allemaal bij elkaar gekregen?”, vraagt hij.

Ik heb het filmpje bekeken en om eerlijk te zijn, hakt het er behoorlijk bij mij in.

Donkere piekerdagen voor kerst

Zoals het ernaar uitziet kan ik tijdens de kerstdagen mijn vader niet bezoeken. En heb het er moelijk mee… Maar wat niet gaat, gaat gewoon niet. Boer zijn is al moeilijk in deze tijd, en als je dan in het buitenland woont heb je soms niet de mogelijkheid om even bij degene van wie je houdt op bezoek te gaan. Mijn paps, bijna 85 jaar oud, heeft al meerdere keren gevraagd wanneer ik kom. Maar ik kan er nog geen antwoord op geven…

Oude bomen niet verplaatsen

Hij zegt wel eens “Ik weet dat, mocht het niet meer gaan, ik bij jou van harte welkom ben, maar ik wil niet bij je wonen. Ik wil niet weg. In dit huis, waar ik alles zelf heb verbouwd en heb gemaakt tot wat het nu is, wat mijn paleisje is geworden, het huis waar je moeder zo gelukkig was, alleen hier wil ik dood gaan. Dit is mijn Heim.”

Dan zie ik in mijn gedachten, uit mijn ooghoek lijkt het wel, de geest van mijn moeder, zittend in háár stoel (waar al 16 jaar lang nooit iemand gaat zitten, hoe vreemd dat ook moge klinken) glimlachen. Ja knikken… Oude bomen moet je niet verplaatsen.

The Last Farm

De boer, waar onderstaand filmpje over gaat, heeft zijn vrijheid behouden. Hij is één met zijn vrouw en met zijn land. Méér dan diep onder de indruk ben ik van ‘The Last Farm’, deze IJslandse film die iets meer dan een kwartier duurt. Ik zie mijn vader en zijn gevoelens in de man in deze film, maar vooral ook mezelf. Daarom voel ik me zo verdrietig. Heb je het eind van de film gezien? Het is zo goed te begrijpen. De man wil niet naar een bejaardenhuis, hij wil bij zijn vrouw blijven en bij zijn boerderij. Beiden zijn zijn leven. Wat moet hij zonder deze twee?

Tot de dood ons scheidt

Hij had in de film die folder in de hand, over dat bejaardenhuis, toen die man die de boodschappen kwam brengen en hij zei dat het de laatste keer was, omdat de boer met zijn vrouw naar het bejaardentehuis zouden verhuizen. De boer vertelde niemand dat zijn vrouw was ingeslapen, hij zou alles in één keer zijn kwijtgeraakt. Een man die altijd zijn land had bewerkt, zíjn land.

Opsluiten in een bejaardentehuis is levend begraven worden voor zo’n man. Vandaar dat hij iedereen verzweeg wat er was gebeurd. Ook zijn kinderen tegen wie hij zei: “kom maar niet voor het weekeinde”.

Kan je je voorstellen dat, als je dít leven als boer gewend bent, je dat moet verruilen voor een klein hokje waar je als een asieldier alleen maar nog kan wachten op het einde?