De ene stagiair of de andere

Met twee landbouwscholen in de buurt worden wij ieder jaar voorzien van nieuw stagebloed. Vaak zijn het boerenzonen, maar soms ook niet.

Tussendoor is er nog wel eens een knul die met zijn ziel onder zijn arm loopt en die hier een plekje vindt aan de keukentafel. Of eentje die ergens anders is weg gestuurd. Het is iedere keer een uitdaging om hen goed te begeleiden.

Niet altijd beter

Boerenzonen zijn zeker niet altijd betere stagiairs en in het begin is het wennen aan elkaar. De jongens vinden het vaak niet nodig om het werk bij ons net op een andere manier uit te voeren dan thuis. Als er wederzijds begrip is, lukt het ons aan elkaar aan te passen na wat onderling overleg.

Meedenken en helpen

We vinden het prettig als de stagiair actief meedenkt en helpt. Lastiger wordt het wanneer ze onder ‘eigen initiatief’ verstaan dat ze anderen moeten gaan commanderen. Vooral wanneer je na een aantal subtiele en minder subtiele hints totaal geen verandering ziet. Of de stagiair die opschept: ‘het lastige aan mij is dat ik nooit opgeef!’, maar wel na het keren van twintig kazen zegt dat hij kapot is en ermee stopt. Die ook nog zegt dat hij na 16 uur niet meer door school verzekerd is maar wel zonder rijbewijs wil trekker rijden.

‘Wij managen’

En lijkt het nu of de jongens de laatste jaren iets te lui zijn geworden? Wanneer ik samen met een stagiair de kalveren wil vangen en ze hem links en rechts voorbij rennen, interesseert het hem niet eens. “Hoe doe je dat thuis dan?” vraag ik hem. Hij antwoordt dat ze dat thuis niet zelf doen. Ik kijk hem met een vragend gezicht aan. “Wij managen”. Daar moet ik even over nadenken. Maar vanaf die dag noemen we hem de manager. Ook hebben we een jongen gehad met een draadje los, die zomaar kon ontploffen als iets niet lukte en die daar zelf ook heel verdrietig van werd.

Fijne en gezellige jongens

Toch kunnen we ook echt bewondering hebben voor jongens die na een aantal weken alle koeien uit hun hoofd kennen en ook heel veel gevoel voor de dieren hebben. Soms zijn ze in het begin een beetje stil en kijken ze de kat uit de boom. In de loop van de tijd zie je ze dan ontdooien en vaak worden dat heel fijne en gezellige jongens om veel mee te lachen. Dan is het jammer als het jaar voorbij is en er weer nieuw bloed komt.