Economie en vrije tijd

Oorzaak van de afstand tussen boer en burger is de economie. De boer heeft zijn bedrijf om een inkomen te hebben. Net zoals elke andere ondernemer een bedrijf heeft.

Het brengt ook veel werkgelegenheid. De boer zelf is daar maar een klein onderdeel van. Veel meer wordt verdiend in de aanverwante bedrijfstakken. In de veehouderij heb je als belangrijkste de voerleveranciers en de verwerkingsbedrijven zoals de zuivelfabrieken, de slachterijen en de eiverwerkingbedrijven. En vergeet niet het transport, de mechanisatiebedrijven en veel midden- en kleinbedrijf, dat leeft van de boer.

Dat geldt ook voor de akker- en tuinbouw. Ook daar de leveranciers en de verwerkingsbedrijven. Honderdduizenden zijn afhankelijk van de activiteiten van de boer. Die vormen de basis.

Dat vergeet de burgerbevolking. Voor velen van hen is de boer de stoffering van het landschap dat ze gekozen hebben als plek om te wonen. Daarbij hebben ze beelden in het hoofd van kippenvoerende boerinnen, boeren met een rode zakdoek om en groene weiden met bloemetjes, gestoffeerd met glanzende koeien, die tevreden grazen. Het liefst nog met dartelende kalfjes om zich heen.

Twee botsende werkelijkheden. Want de nostalgische burger wordt in de winkel plotseling de economisch calculerende burger. Die koopt het liefst zo goedkoop mogelijk. Alle verhalen over dat burgers spontaan wat meer willen betalen, kloppen niet.

Kijk maar naar de biologische landbouw. Ondanks alle reclame en publiciteit blijft het een nichemarkt. Een percentage van enkele procenten van de totale markt. Het duidelijkste bewijs van welbegrepen eigenbelang. Voor de buitenwereld moet de boer naar de nostalgische pijpen van de burgers dansen, binnen de supermarkt regeert de pinpas.

Zodra men de supermarkt weer verlaten heeft, kraait men weer over dierenwelzijn, milieu en duurzaamheid. Wat moeten we daarmee?