Verborgen gebrek

“Nu niet kopen”, is mijn korte advies aan de bijna-ponyeigenaar hier uit de buurt. Ze is gaan kijken met haar dochter en ja, ze zijn verliefd.

De pony staat aan de andere kant van Nederland en is alles wat ze willen zien in een gezinspony; mooi, lief, kan vreselijk leuk springen en niet te klein. Dat ik de vraagprijs nogal hoog vind voor een dier dat nooit verder is geweest dan haar eigen wei maakte al geen indruk, maar daarmee ga ik me niet bemoeien.

De vraag aan mij is of het een probleem is dat de pony verkouden is. “Wat is verkouden?” vraag ik. “Een niesbui die morgen over is, of een chronisch luchtwegprobleem? Meestal is het niet helemaal veilig af te gaan op de handelaar. Laat ik het zo zeggen; ik zou het in ieder geval nooit doen.” Maar moeder en dochter zijn heel bang dat ze al weg is als ze wachten tot het over is.

Hier liggen emotie en ratio duidelijk niet op één lijn. Toch laat ik me niet verleiden me erin te mengen. En dat de pony twee dagen later verhuist naar deze kant van het land, verbaast me eigenlijk geen moment. “Ze kunnen zich in ieder geval niet beroepen op een verborgen gebrek” grapt Wijnand terwijl hij naar mijn arm kijkt, die in een mitella zit. Een paar dagen geleden ben ik voor de derde keer geopereerd aan mijn schouder. Een probleem dat ontstaan is toen ik tijdens een co-schap in de Verenigde Staten van iemands rug werd gegooid tijdens een spelletje. Dat dit bijna twintig jaar later nog steeds zou leiden tot zoveel problemen, had ik nooit gedacht. Na de eerste schouderoperatie draaide ik in ieder geval niet meer mijn arm uit de kom als er bij een koe een slag uit het lijf moest, maar daar was ook alles mee gezegd. Verder kon ik de arm nauwelijks bewegen. Na de tweede operatie ging dat beter, hoewel slijtage en pijn steeds meer de overhand kregen. En nu is het echt de laatste keer geweest. Alle rommel is uit en rond het gewricht opgeruimd. We hopen dat ik snel weer aan de slag kan.

“Had ik mijn verborgen gebrek moeten melden?” vraag ik Wijnand lachend. Ik weet echt niet meer of ik last had van die arm toen ik hem leerde kennen. En als dat wel zo was, lagen emotie en ratio in ieder geval toch niet op één lijn.