Water

Op het platteland in Ontario zijn we voor onze watervoorziening afhankelijk van een eigen bron. Afgelopen winter kwam er geen drup meer uit onze kraan. Wat nu?

In de Westerse wereld vinden we veel dagelijkse voorzieningen heel vanzelfsprekend. Draai de kraan open en het water stroomt, druk op de schakelaar en het licht brandt. De auto staat altijd startklaar voor de deur. We zijn constant met de hele wereld verbonden via de computer. We kunnen geen moment zonder onze smartphone en ga zo maar door.

Maar wat als er geen drup uit de kraan komt? Wat als we in het donker zitten, omdat er een stroomstoring is? Hoe reageren we als de auto niet wil starten, terwijl we al laat zijn voor het werk of een afspraak? Het voelt ongemakkelijk als we een paar dagen geen computer onder handbereik hebben om mogelijk belangrijke e-mails te lezen. En de paniek slaat helemaal toe als we onverhoopt in een gebied verzeild raken waar we geen of een slechte ontvangst hebben voor onze mobiele telefoon.

Eigen bron

Hier in Ontario op het platteland zijn de meeste mensen voor hun watervoorziening afhankelijk van een eigen bron. Meestal is dat een ondiepe, geboorde bron van 18 meter diep. Als je geluk hebt is het grondwater van goede kwaliteit en is er voldoende te vinden vlakbij het huis of zelfs onder het huis. Dan kunnen de pomp en het drukvat vlakbij het huis in een hokje staan, of zelfs in de kelder van het huis.

In ons geval was dat destijds blijkbaar niet mogelijk. Vandaar dat ons pomphuis op een afstand van 300 meter van ons huis staat, midden in het land. Vandaaruit loopt een leiding naar het huis en wordt het grondwater ongezuiverd in het leidingsysteem gepompt (we hopen maar dat het water geen schadelijke stoffen bevat). Deze leiding hoort volgens de voorschriften 4 voet (120 centimeter) diep onder de grond te liggen om gevaar voor bevriezing te voorkomen.

Tijdens drainagewerkzaamheden enkele jaren geleden bleek dat onze leiding niet zo diep lag. De drainageploeg die op een diepte van 3 voet (90 centimeter) aan het werk was, trok plotseling een flink stuk stalen buis mee omhoog. Dat was onze waterleiding. Toen we de buis repareerden, bleek deze op sommige plekken maar 2 voet (60 centimeter) diep te liggen. We hadden daarmee nog nooit problemen gehad.

Echter, afgelopen winter was er een voor de recordboeken. Rond 1 december begon het te vriezen en de temperatuur kwam de hele winter amper meer boven nul. We hebben veel nachten gehad met temperaturen van min 20 of lager, met als laagterecord  min 29. En dat zijn voor Zuidwest-Ontario geen normale temperaturen.

Bevroren leiding

Toen we afgelopen winter weer thuiskwamen van ons jaarlijkse trip naar Nederland, was de waterleiding dus bevroren. Er kwam geen druppel uit de kraan. En dat was toch wel erg lastig. Koffie zetten en eten koken ging nog wel met flessenwater, maar handen wassen, even lekker douchen of zelfs gebruikmaken van het toilet, dat gaat niet. En hoelang zou het duren voordat de vorst weer genoeg uit de grond zou zijn getrokken zodat de leiding weer vanzelf zou ontdooien? Een leiding van 300 meter lang ontdooi je zelf niet zomaar even.

Dus moesten we creatief zijn en togen we naar een soort Welkoop-winkel voor een kleine hydrofoorunit. Geluk bij een ongeluk: ze hadden een mooie, volledig roestvrijstalen unit met 0,75 pk-pomp en een kleine druktank in de aanbieding: van 485 dollar voor 289 dollar. Een tank van 1.000 liter hadden we nog staan. Het geheel werd geïnstalleerd in de garage en via een tuinslang aangesloten op het leidingnet van het huis.

Daarna moest ik wel om de drie dagen de tank vullen bij een watertappunt waar we normaal het water voor spuitwerkzaamheden halen, maar we konden in elk geval weer ‘normaal’ leven.