Ouderwetse degelijkheid

De vleeskeuring gaat terug naar de overheid. Misschien moeten we binnenland en export uit elkaar houden.

Toen de Onderzoeksraad voor Veiligheid, vroeger de club van Pieter van Vollenhoven, een poosje geleden met een vernietigend rapport kwam over de vleeskeuring, was duidelijk dat Den Haag er iets mee moest. Een paar dagen geleden kondigde de staatssecretaris dan ook maatregelen aan. De keuringen gaan terug naar de overheid. De sector mocht het enige tijd zelf doen, maar dat is geen succes gebleken. Allerlei schandalen en akkefietjes kwamen boven water, van veiligheidsvraagstukken en paardenvlees tot gerommel en oogjes toe. Het spreekwoord zegt het al, je moet nooit de slager zijn eigen vlees laten keuren. Nu gaat de overheid het doen. Hoe precies is nog onduidelijk. Of er voldoende gekwalificeerde menskracht voor komt is ook nog maar de vraag. De taak zou volgens Dijksma bij de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) terecht kunnen komen. Of ergens anders. De NVWA heeft het immers al druk genoeg; ze probeert vooral een fusie te verteren, en er is doorlopend kritiek op de lage pakkans en onderbezetting.

Toch is de gedachte van Dijksma niet zo gek. Vlees is een product waar de consument op moet kunnen vertrouwen. Een schandaal kan gemakkelijk tot een kopersstaking leiden, en ook tot grote schade in de export. Bij vlees doen feiten ertoe, en beeldvorming nog meer. Kortom, het is verstandig de keuringen terug naar de overheid te halen. Nu is het lastige dat een poosje geleden ook bedacht is dat de keuring van pootgoed overgeheveld moet worden van de NAK naar de overheid, naar de NVWA. Daar is nogal wat protest tegen, alweer, omdat de NVWA de handen vol heeft aan zichzelf. En in dit geval ook omdat de NAK heel behoorlijk schijnt te functioneren. Daar komt bij dat uitgangsmateriaal geen consumentenproduct is. Het heeft wel internationaal vertrouwen nodig. Vlees en poters lijken in dit verband wel wat op elkaar, maar ze zijn niet hetzelfde. Ik vind het niet zo erg als de NAK-keuringen naar de overheid gaan, mits ze maar naar een degelijk instituut gaan. Bij belangrijke exportproducten moet er vertrouwen zijn.

Misschien moeten we maar eens onderzoeken of binnenland en export gescheiden kunnen worden. Dan kunnen we een aparte, betrouwbare en degelijke overheidsinstantie oprichten voor kwaliteitsgaranties voor de export van landbouwproducten, zoals vlees, poters, zuivel en bloembollen. Bij voorkeur iets met ‘rijks’ of ‘staats’ in de naam. Dat staat voornaam, belangrijk en degelijk. In de Scandinavische landen kom je veel instanties tegen waarvan de naam met ‘riks’ of ‘statens’ begint. Dat straalt vertrouwen uit, ouderwetsche degelijkheid. Dan laten we het binnenland over aan de NVWA. Die kan daarmee dan oefenen.