Chili is grazing

In Chili zijn de koeien de hele dag in de wei, elke dag een ander perceel.

Soms na twaalf uur en de percelen zijn daarop afgestemd. En de koeien vreten dat kaal; men wil graag een stoppel overhouden van 4 centimeter. Is het langer, dan heb je de volgende keer te veel oud, muf gras. Is het korter, dan is er te weinig kiemblad dat de hergroei vertraagt. In het groeiseizoen kan je na twaalf, dertien dagen al terugkomen voor een volgende weidesnede. In de winter duurt dat zo’n dertig dagen. Het groeiseizoen biedt de mogelijkheid ook te maaien. Dit product wordt meestal gekuild. De kuilsnede heeft veel bloeiaren en droge stof van zo’n 40 procent. Hiervan krijgen de koeien twee keer per dag een paar kilogram. Ook krijgen de koeien afhankelijk van het productieniveau tot 8 kilo krachtvoer. In Osorno en zuidelijk daarvan wordt mais verbouwd, ook voor enige bijvoeding. Het voer wordt in troggen in het land of op een betonplaat met voerhekken aangeboden.

Eén van de bezochte bedrijven had een productie van bijna 11.000 liter; intensive grazing hanteerde deze boer als bedrijfssysteem, zo’n 3.5 koe per hectare. Veel krachtvoer en BST en dan ga je al denken: wegwerpkoeien met een kort leven. Niks daarvan: deze 1.200 koeien zagen er best uit, gingen pas weg na 45.000 liter met meer dan vier lactaties. Verdeeld over verschillende lactatiegroepen consumeerden deze koeien 2.700 kilo krachtvoer gemiddeld. Deze Holstein-boer gebruikte geen andere rassen. Volgens hem was het een discussie die elke tien jaar terugkomt als de boeren de ‘disasters’ van crossbreeding weer zijn vergeten. Kalverhandel is er niet; de kalveren worden allemaal aangehouden. De stierkalveren  gaan na de opfok ook de wei in en met 450 kilo naar de slager. Seizoenskalving komt veel voor: 70 procent in het voorjaar en 30 procent in de herfst. Gras groeit er het hele jaar met 1.500 – 1.800 milliliter water, terwijl het in december, januari en februari vaak droog is.