Veel retoriek in natuurvisie

Het moet afgelopen zijn met de strikte scheiding tussen natuur en economie. Beide tegenpolen kunnen elkaar juist versterken. Dat is de boodschap van staatssecretaris Dijksma in haar nieuwe natuurvisie.

Het is een loffelijk streven, na jaren van polarisatie. De absolute tegenstelling tussen natuur en cultuur is inderdaad onhoudbaar. Pure natuur bestaat niet, elke vierkante meter in Nederland is door mensenhanden gemaakt, of staat in ieder geval constant onder menselijke invloed. Net zo min is landbouw pure niet-natuur.

Toch is het de vraag wat deze visie oplevert. Het stuk staat bol van goedbedoelde maar ook holle begrippen als ‘duurzaamheid’ en ‘groen ondernemerschap’. Het begrip ‘natuurinclusieve landbouw’ spant de kroon. ‘Landbouw en natuur als vanzelfsprekende partners’, is het adagium. Dat is uiteraard waar. Landbouw bedrijven is per definitie een vorm van werken met de natuur. Maar om te denken dat pure productielandbouw geen enkel spanningsveld kent met natuurwaarden, is het andere uiterste. Dat is struisvogelpolitiek. Intensivering van landbouw gaat bijna per definitie ten koste van biodiversiteit en natuurwaarden.

Natuurlijk weet Dijksma dat zelf ook wel. Niet voor niks houdt ze vast aan een Nationaal Natuurwerk. Er komen zelfs overgangszones omheen om die te beschermen. En daarmee komen we bij de weerbarstige werkelijkheid. Waar de praktijk van zowel landbouw als natuur het meeste baat bij heeft, is consistent beleid waar je mee uit de voeten kunt. Geen retoriek, maar helderheid.