Sponsoring

Gemeenschapslandbouw is bekend in de Verenigde Staten, en komt in Nederland nog nauwelijks voor.

Ik heb niets met film, en plotseling bekijk ik doorlopend films. Ik was een poosje geleden jarig, en omdat ik voldoende stropdassen en fietskaarten heb, had mijn echtgenote iets anders bedacht. Een weekend naar Vlieland, met een filmarrangement. Op Vlieland is een minibioscoop waar soms filmweekends worden georganiseerd. Deze keer met Noorderbreedte, het mooiste tijdschrift van Nederland. Het thema was, niet toevallig, ‘De boer op’. Een weekeinde lang films met boeren als middelpunt. Boeren met huwelijksproblemen, boeren in politiek ongelukkige omstandigheden, boeren met ruzie met andere boeren, boeren met geldgebrek, boeren met criminele trekjes, en ga zo maar door. De films kwamen uit allerlei landen, van Spanje tot Australië. We hebben ze niet allemaal bekeken, want het was het mooiste weekend van maart, en dus waren er betere daginvullingen dan binnen zitten. Het nadeel van zo’n bijzonder cadeau is dat het niet alleen ontspanning is; films over en met boeren bekijken is voor mij werk, maar wel leuk werk.

Een van de films beschrijft het waargebeurde verhaal van een beetje een gekke boer uit de buurt van Chicago (VS). Hij houdt van kunst en van mooie vrouwen, het lijkt er soms meer op een hippiecommune dan op een boerderij. Door mismanagement en crisis raakt hij in de jaren tachtig bijna alles kwijt, maar hij komt er weer bovenop. En dat dankzij community supported agriculture, in het Nederlands gemeenschapslandbouw. De basis daarvan is dat consumenten zich inkopen in een boerenbedrijf en in ruil daarvoor producten geleverd krijgen. Ze worden mede-eigenaar, aandeelhouder zogezegd. U zult begrijpen dat die consumenten dat alleen doen als ze er iets voor terugkrijgen. In dit geval krijgen ze er biologisch-dynamische producten voor terug, en mogen ze helpen met zaaien en oogsten. In Nederland schijnt het ook te bestaan, in Vlaanderen zelfs nog wat meer. En er zijn initiatieven die er wat op lijken, zoals het project ‘Adopteer en kip’. Er zijn ook projecten waarbij burgers geld steken in agrarische natuurontwikkeling, en ook die hebben er trekken van. Hoewel, bij de meeste verenigingen voor agrarisch natuurbeheer houdt men de burgers op gepaste afstand; ze mogen komen helpen, maar mede-eigenaarschap is er nog niet bij.

U hoort mij niet zeggen dat community supported agriculture een oplossing is voor alle problemen in de landbouw, maar in een enkel geval kan het aantrekkelijk zijn. Het is eigenlijk behoorlijk merkwaardig dat boeren er niet meer gebruik van maken. Als burgers zo graag een bepaald soort landbouw hebben, of een bepaald soort landschap, vraag ze dan ook er direct aan mee te betalen. Het kan in elk geval tot meer draagvlak en betrokkenheid leiden.