Loslopend wild

In Frankrijk lopen de kosten van wildschade snel op, en de wolvenstand groeit.

Het is me nog niet eerder overkomen dat ik een woordenboek nodig had voor het schrijven van deze column. Het is nodig, omdat mijn kennis van de Franse taal niet overhoudt. Een poosje geleden kreeg ik van een Nederlandse boer uit de Franse regio Limousin knipsels toegestuurd uit La France Agricole, zeg maar de Franse Boerderij. De knipsels gaan over de oprukkende wolf en over wildschade. Ik weet nog net dat wild gibier heet, maar eerlijk gezegd vooral omdat het in Franse restaurants vaak op de menukaart staat. Wolf is loup, en kosten zijn dépenses, en daar houdt het zo’n beetje mee op. Toch is de strekking heel duidelijk, Franse boeren willen zich kunnen verweren tegen wolven. Non aux loups, staat op een spandoek op een bijpassende foto.

Ze hebben in Frankrijk, net als in Nederland, een compensatiefonds. De uitgaven daarvan zijn opgelopen van een paar miljoen bij de oprichting tot zo’n €40 miljoen nu. Het loopt uit de hand, zo lees ik: dérapage. Verder veel foto’s van mannen met geweren, en verhalen dat het nog niet zo gemakkelijk is een wolf te schieten. In Nederland hoor ik steeds dat je wolven vanwege Europese regels niet mag schieten, in de Franse knipsels kom ik dat niet tegen. Kortom, uw Franse collega’s doen hun best, maar het is vechten tegen de bierkaai.

Ik kom hier allemaal op, omdat ikzelf ook periodiek met loslopend wild geconfronteerd word. Een paar jaar geleden stak op een donkere binnenweg pardoes een kangoeroe over. Jazeker, ik heb een getuige, mijn dochter. Een paar dagen later las ik in de krant dat in de buurt kangoeroes waren ontsnapt. Toch kijk je vreemd op op zo’n moment.

Recent was het nog veel heftiger. ’s Avonds in het donker, op de Wildervanksterweg, stak maar zo een wolf over. EEN WOLF, althans dat dacht ik. Hij – of zij, dat was echt niet te zien – kwam  uit het oosten (!) aanrennen, stak de weg over, en verdween aan de andere kant in het weiland. Het kan een herdershond geweest zijn, dan wel een grote, maar wat moet die daar? Of een vos, maar daar was ‘ie echt te groot voor. Of een ree, want die zie je daar dagelijks. Ik heb de plaatselijke jager gebeld. Hij had geen wolvensporen gezien. Volgens hem was het een bever, want die zitten daar wel. Ik heb op internet wat filmpjes van hardlopende bevers bekeken; die lijken niet op een wolf, en ook niet op een ree of een herdershond. Er is verder niemand een schaap kwijtgeraakt, en er is geen wolvennest gevonden. Het was dus vast geen wolf. Maar toch, ik heb nu dubbel het gevoel dat ze snel dichterbij komen. Ik ga eens goed nakijken hoe het met de Europese regels rond het afschieten van wolven zit, want ik blief ze niet. Gibier wel, maar dan met rode kool, in een restaurant.