Langs de meetlat: de boeren

“Een land krijgt de regering die ze verdient en boeren de leiders.” Een uitspraak van onze Hans, die zich nog steeds verbaast over alle verschillende meningen in ons land. Vooral ook bij boeren.

“Het is onvoorstelbaar dat wij in een klein land als Nederland zoveel boerenorganisaties hebben”, zegt hij. “Achter elke mening van een groepje boeren staat wel een organisatie. Wat een versnippering van kracht en macht. Samen kun je nog wat bereiken, maar allemaal in kleine groepjes niet. Dat blijkt in de praktijk. De politiek beslist over de boer en krijgt daarvoor alle gelegenheid. Want de boerenmening bestaat niet. Die ben ik in de jaren dat ik terug ben, niet tegengekomen.”

Pijnlijk, maar Hans heeft gelijk. We hebben een LTO, sectorvakbonden en een grote groep, die nergens mee verbonden is, maar wel commentaar heeft en geeft op alles wat er besloten wordt.

Door alle verschillende meningen heeft de politiek vrij spel. Men besluit wat men wil en wij hebben ons er maar in te berusten. Eigen schuld. Door de onderlinge verdeeldheid tussen boeren is onze macht tot het nulpunt gedaald.

“Eendracht maakt macht”, was vroeger een bekende naam van coöperaties. Je kunt er nu van maken: “Verdeeldheid vernietigt macht”. En dat hebben we de laatste jaren met groot enthousiasme gedaan.

Voorbeelden: wel of geen quotering, wel of geen dierrechten, economische contra ouderwetse bedrijfsvoering, agrarische natuur of puur landbouw, megastallen of niet, weidegang of opstallen en ga zo maar door. We maken er een samen een potje van en zijn dan ook nog teleurgesteld over het resultaat.

Langs de meetlat: een onvoldoende voor ons allen, een 5-.