Bespiegelingen over water

We gaan niet goed met water om. Ondergrondse opslagen vallen droog, en dat krijgt grote gevolgen.

Enkele weken eerder las ik When the Rivers run Dry. Dit boek beschrijft wat wij wereldwijd met onze zoetwatervoorraden doen. Denk daarbij niet alleen aan de rivieren die gevoed worden door regen- en smeltwater, maar vooral aan de grote ondergrondse reservoirs tot op kilometers diepte. De afgelopen eeuw zijn we deze voorraden gaan exploiteren in de gedachte/hoop dat water altijd aanwezig zou blijven en de putten tot in lengte van dagen water blijven geven. Met andere woorden: wat we vandaag gebruiken, wordt morgen weer aangevuld door regen en sneeuw. Dit klopt aardig voor de rivieren en wetlands. Een enkele keer ontstaan daar tijdelijke problemen als het eens een tijdje minder regent. De fossiele waterreservoirs worden echter niet aangevuld met regenwater, want ze zitten in afgesloten ruimtes op zeer grootte diepte. Deze voorraden worden sinds we de waterafvoer hebben versneld en de moerassen hebben drooggelegd minder of niet meer aangevuld via natuurlijke neerslag.

Overtollig water

In onze wijsheid hebben we het overtollige water zo snel mogelijk afgevoerd naar zee of opgeslagen in stuwmeren en gebruikt voor irrigatie en energieopwekking. Dat blijkt nu minder op te leveren aan milieu- en voedselwinst dan altijd gedacht. Het droogleggen van wetlands en gebruik van het water voor irrigatie van  landbouwgronden met moderne industriële akkerbouw en veehouderij, betekent wel dat er veel minder hectares productief land zijn dan de oorspronkelijke wetlands in de tropen.

Nijldelta

In het zuiden van Egypte ligt het Nassermeer. Dat is het op een na grootste door mensen gemaakte meer ter wereld. Hiermee werd het verdampings oppervlak van de Nijl met vele tienduizenden hectares vergroot. De gevolgen zijn duidelijk: de Nijl treedt niet meer buiten zijn oevers. Daardoor zijn daar geen wetlands. Dat was een enorme hoeveelheid vruchtbaar land waar mensen hun eten (plantaardig en dierlijk) lieten groeien. Doordat deze wetlands niet meer zijn, trekt er minder water in de bodem dat als drinkwater voor de bevolking kan dienen en dat tevens via ondergrondse waterlopen zorgt voor plantengroei op grote afstand van de rivier.

Doordat de Nijldelta niet meer overstroomt, verarmt de bodem en moet deze met kunstmest productief worden gehouden. Het slib van de Nijl slaat nu immers in het Nassermeer neer. Het ligt er op de bodem te rotten met alle gevolgen (methaangas) van dien.

Drinkwater

Wat bij de Nijl is gebeurd, gebeurt op veel plaatsen, zoals in Californië (VS), India, China (Gele rivier) en ook in Europa. Eeuwen geleden hebben we in Nederland onze wetlands (veengebieden) ontgonnen en drooggelegd in combinatie met een perfecte waterafvoer. Het gevolg is dat wij ook onze zoetwatervoorraden aan het uitputten zijn. We moeten nu (deels) vuil rivierwater drinken en ons afvalwater moeten we recyclen, omdat we anders in dit land onder de waterspiegel zullen verdorsten. Hier kan geen klimaatverbetering nog iets aan veranderen.

Drinkwater zal een handelswaar geworden, waarbij de armen het onderspit gaan delven. Water in flessen kost meer dan melk en benzine. De huidige landverhuizing van zuid naar noord heeft misschien niet alleen een economische reden. Watergebrek (droogte) speelt daarbij een voorname rol. Anders gezegd: het is een antwoord op de het graaien naar land en water dat de rijken der aarde in Afrika bedrijven.

Bezet gebied

Israël heeft evenals Palestina watergebrek. Beide kunnen dit oplossen vanuit een groot ondergronds waterreservoir in het bezette gebied. Voor de pro-Palestijnen zal de oplossing eenvoudig zijn: Israël geeft het gebied op en trekt zich terug. Maar als Israël zich terug trekt, zal het het eigendom over de pompstations en de leidingen willen behouden. De Israëli’s kunnen namelijk niet zonder dit water. Moeten ze alles opgeven, dan rest hun maar een ding: de hele zaak opblazen. We kunnen toch niet verwachten dat je de mensen die je dood wensen, de eerste levensbehoefte cadeau geeft?

Conflicten

Ik vraag me wel eens af of de conflicten tussen christenen en islamieten wel over het geloof gaan of dat ze gaan over het bezit van de eerste levensbehoefte: water.  De Arabieren zijn immers niet vies van het graaien naar land en water en het beleggen van hun oliedollars in westerse roerende en onroerende zaken.  De oliestaten verplaatsen hun voedselvoorziening naar Afrika, vooral de instabiele landen hebben hun voorkeur. Tevens is subsidiëren van terroristische activiteiten een hobby van de oliesjeiks. Al deze activiteiten kunnen betekenen dat zij vroeg of laat de controle over de wereld hebben. Gezien hun reputatie als werkgevers en hun intolerantie rondom andersdenkenden belooft dat niet veel goeds.