Melkveehouderijbeurs

Op de beurs in Hardenberg stonden stalinrichters en makelaars; de hightech-sector was afwezig.

Zo nu en dan ga ik naar een landbouwbeurs. Deze keer naar de Rundvee & Mechanisatie Vakdagen in Hardenberg. De keer daarvoor was vorig jaar in Yangling in China. Dat leek meer op een huishoudbeurs, maar Hardenberg is echt landbouw. Ik ga niet naar zo’n happening om iets te 
kopen, maar vooral om de sfeer te proeven en te kijken waar u geïnteresseerd in bent. En natuurlijk om te zien wat er wordt getoond en wie er allemaal zijn. Wat dat laatste betreft; ik begreep dat het druk was, maar minder dan vorig jaar. Dat had te maken met het weer. Dankzij de klimaatverandering valt er eind oktober nog prima een extra snede gras binnen te halen. Eigenlijk moet zo’n beurs dus nog verder de herfst in. Toch was er behoorlijk veel volk, jong en oud, op gympen en in Staphorster klederdracht. De LIV van een week eerder was volgens de mensen die het kunnen weten heel erg rustig. Ik kan me daar iets bij voorstellen, met de crisistoestand van de intensieve veehouderij.

Hardenberg is vooral een melkveehouderijbeurs. Veel stalinrichters, bouwbedrijven, makelaars en robotverkopers. En dus veel betonvloeren, melkrobots, verreikers, voerwagens en dat soort materieel. 
De bouwbedrijven en wat daarmee samenhangt, hadden het niet zo druk.

Het is duidelijk dat de hausse van stallenbouwen aan het voorbijgaan is. Wel druk was het bij de voerleveranciers, en daarvan waren er heel wat afgereisd naar Hardenberg. Veel regionale leveranciers die je vroeger op de LandbouwRAI nooit zag, en natuurlijk ook grote jongens als De Heus en ForFarmers. Die voerleveranciers gebruiken zo’n beurs vooral voor klantenbinding, ze verkopen er heus geen voer. Nu is dit beursconcept daar ook heel erg geschikt voor, omdat eten en drinken inclusief is, en de meeste bezoekers op uitnodiging zijn. Het blijft een boeiende aanpak waar vast nog wel exportkansen voor liggen.

Ook waren er opvallend veel agrarische makelaars; er staat heel wat te koop en daarnaast is er handel in Vervangende Verwerkings Overeenkomsten (VVO’s), mestrechten en allerlei andere waardepapieren. Ik kwam er ter plaatse achter dat de prijs van VVO’s uitgedrukt wordt in euro’s per kilo fosfaat, nooit geweten.

Wat heel erg ontbrak, waren de bedrijven die in ICT doen. Ik heb vast wel wat over het hoofd gezien, maar zaken rond precisielandbouw, computermanagementsystemen, databanken (zeker: Boerderij op Maat was er wel, maar heel bescheiden), Google Glass-achtige dingen, het ontbrak helemaal. Ik geef meteen toe, voor een deel is dergelijk computerspul geïntegreerd in machines en apparaten. Je hoeft het dus niet los te kopen. Toch blijft bij mij het beeld hangen dat boeren klaarblijkelijk niet zo dol op ICT en andere hightech zijn.