AlgemeenOpinie

Paplepel

Grinnikend komt onze oudste cowboy de kaasmakerij in. “We hebben zijn scooter helemaal bovenop een stelling gezet met een deken er overheen!” “Ah, nee hè”, moet ook ik lachen.

Het is wel een beetje zijn eigen schuld. Binnenkort wordt onze stagiair van vorig jaar zestien. Hij is blijven hangen na zijn stageperiode en komt nog heel regelmatig een handje helpen. En alvast vooruit lopend op zijn rijbewijs en leeftijd, heeft hij een prachtige scooter gekocht, die al een paar weken bij ons in de werktuigenloods vertoeft. Wijnand heeft een paar keer tegen hem gezegd dat hij hem op een andere plek moet zetten in de loods omdat hij bang is dat iemand er tegenaan rijdt. Maar dit is ook een oplossing.

De stagiair zal wel even schrikken als hij hem op zijn verjaardag op komt halen. Ook zijn trekkerrijbewijs komt eraan. De theorieboeken slingeren hier in de keuken en als het even kan, klimt hij erbij op de trekker of oefent wat. Regelmatig heeft hij onze oudste cowboy zien rijden en het ziet er allemaal erg eenvoudig uit. Maar in de praktijk blijkt het nog niet zo eenvoudig te zijn als hij dacht. Met een kieper erachter het bochtje om, dat is een hele toer. Het wil maar niet lukken. ’s Middags bij de koffie zegt hij: “Ik kan het eigenlijk al wel, alleen nog niet zo goed met een aanhanger”.

“Maar dat is het nou juist, je rijdt bijna nooit trekker zonder dat er iets achter hangt”, zegt Wijnand. Daar moet de stagiair even over nadenken. En als ze even later aan onze tienjarige cowboy vragen om eens te proberen het bochtje achteruit te maken, doet hij het nog net niet met twee vingers in zijn neus. Ik vind het toch een beetje zielig en probeer uit te leggen dat het voor onze jongens bijna aangeboren is. Zodra ze zich maar half konden voortbewegen op de traptrekker, waren ze er niet meer af te slaan. Giertankje erachter en je hoefde er de hele dag niet meer naar om te kijken. Dan gaat dat achteruit leren rijden en goed sturen bijna vanzelf. Ze hoeven er in ieder geval niet bij na te denken. Natuurlijk kan onze cowboy een kleine grimas van trots niet helemaal onderdrukken en ik kijk hem quasi streng aan. Ook aan hem leg ik uit dat het voor hem helemaal niet zo bijzonder is wat hij doet. Hij snapt het wel en zegt oprecht: “Ik hoop dat hij zijn rijbewijs haalt!” Nu nog even allemaal duimen.

Beheer
WP Admin