Lusten en lasten van schoonouders

Margreet Welink

Redacteur boerenleven

Privacy is soms ver te zoeken op de boerderij, want de schoonouders zijn dichtbij. Nauwkeurig houden ze in de gaten wie de oprit opgaat en voor hoe lang.

Pas was ik op bezoek bij een vrolijk boerenstel. Ze serveerden koffie en een dikke plak koek en o, o, o wat hadden ze het toch gezellig samen. Ze woonden zo mooi, en een boerderij combineerde toch zo makkelijk met kinderen. Er was immers altijd wel iemand om op ze te passen indien nodig. Die iemand bleken meestal de schoonouders te zijn. Handig, want die woonden aan het begin van de oprit.

Privacy ver weg

Ik hoefde verder niks te zeggen, het verhaal liep ineens vanzelf. Het bleek dat het helemaal niet zo leuk en gezellig was op die boerderij. Privacy was ver weg, want de schoonouders waren dichtbij. Nauwkeurig hielden ze in de gaten wie de oprit opging en voor hoe lang. En als een auto hen onbekend voorkwam, ging er een telefoontje of bezoekje achteraan. ‘Wie was dat? Wat kwam die doen?’ Gek werden ze ervan. Maar ja, ze zeiden niets. Want ze konden de oppas niet missen en de hand- en spandiensten op het bedrijf eigenlijk ook niet.

Enorm taboe

Ineens viel het stil en keken ze me geschrokken aan. “Zeg, je gaat dit toch niet in Boerderij zetten he? Dan hebben we de poppen aan het dansen.” Goed. Afgesproken. Ik heb het niet opgeschreven. Maar jammer vond ik dat wel, want de lusten en lasten van schoonouders zijn een enorm taboe. En als iedereen zijn mond houdt, verandert er nooit iets.

Foto

Laatste reacties

anoniem

25 apr 2007 10:01

Mijn schoonouders hebben ook altijd bij ons op het bedrijf gewoond. Ik weet dat het soms makkelijk is als de kinderen klein zijn en ze kunnen eens oppassen,maar op die manier worden ze zo onmisbaar.Als ze dan wat ouder worden en wat hulp nodig hebben wordt al snel gezegd , ook door de andere broers en zussen, vroeger vond je het ook makkelijk nu red je er ook maar mee.Maar men heeft niet in de gaten dat je eigen werk ook niet minder wordt, vaak meer omdat de hulp van de ouders minder wordt. Zelf ben je ondertussen ook weer enkele jaren ouder geworden, waardoor het ook allemaal niet meer helemaal zo snel gaat als eerder.Soms kun je wel helpen als het tijdelijk is, maar vaak sluipt het erin dat je hele dagen klaar moet staan. het is zo vanzelfsprekend. Als ik nog weer voor de keuze stond wel of geen schoonouders als naaste buren, dan zou ik dat nooit meer doen. De kinderen die uit huis wonen worden veel meer gewaardeerd, wat ik hier voor hun doe is gewoon. dat hoort zo!
peerke

25 apr 2007 10:01

Mijn schoonmoeder beslist of ik bezoek kan ontvangen of niet. Mijn man werd 50 en zijn oom zei tegen mijn schoonmoeder: ik ga hem even feliciteren. Mijn schoonmoeder zei: hij is niet thuis je hoeft er niet heen te gaan. Dan ga ik wel even zijn vrouw feliciteren, waarop mijn schoonmoeder zei nee die heeft het nu te druk.
anoniem

25 apr 2007 10:01

Bij ons gaat het precies het zelfde als de persoon die anoniem wil blijven. Bij ons gaat het vervolg van die persoon ook nog een keer dat de verzorging van schoonouders nu al 20 jaar duurt. Schoonvader is inmiddels overleden na 10 jaar ziekte van Parkinson en moeder heeft ook volledige verzorging nodig en dit wordt gelukkig nu door de wijk gedaan, maar naar het verzorgingshuis dat is taboe op een boerderij. Daar heeft mijn schoonfamilie wel voor gezorgd. Jammer dat ze niet in de gaten hebben hoe iemand daar bijna onderdoor kan gaan.
anoniem

25 apr 2007 10:01

Niet alleen schoonouders houden je in de gaten. Wij hebben meer last gehad van schoonbroers en zussen. Zij komen nog steeds in het 'ouderlijke huis', waardoor ze zich veel vrijer bewegen in jou huis als dat ze dat bij anderen zouden doen. Ze zien je als verlengstuk van hun ouders en gedragen zich daar ook naar. Inclusief puberaal gedrag. Waarschijnlijk hebben wij een opvolger. Het is erg leuk om samen te werken, maar als ik zie wat voor invloed dit voor zijn of haar priveleven, zou kunnen hebben, slaat me soms de schrik om het hart! Want ik gun hen net als ieder ander een eigen priveleven. Daarnaast word ik ook van iemand schoonmoeder!! Ik wil niet die zeurpiet zijn maar besef ook wel dat ik ouder word en niks beter ben als alle andere mensen. Jammer dat we allemaal steeds dezelfde fout maken. Ook niet agrariers die het bedrijf van hun ouders overnemen hebben hier problemen mee.Daar moet toch wat aan te doen zijn. Misschien wel een idee voor de standsorganisaties om eens over de menselijke aspecten van bedrijfsovername te hebben i.p.v. puur zakelijk. Het leven draait tenslotte toch echt niet om de centen.
Anoniem

25 apr 2007 10:02

Je kunt het ook anders bekijken. Als ouder/schoonouder van boerenkinderen heb je levenslang. Je komt er niet van los. Er is vaak niet voldoende kapitaal voor de jongelui als de ouders zich terug zouden trekken. Ook als boerenouder zou je eindelijk wel eens iets van de wereld willen zien. Wat reizen of een huisje in Zuid-Frankrijk. Maar niets ervan, het kapitaal moet in het bedrijf blijven voor onze de opvolgers. Wat je er voor krijgt is "Stank voor dank".
henk

25 apr 2007 10:02

Ik schrik van de veelal antieke reactie op dit onderwerp. Toen wij ruim 16 jaar geleden tegen mijn ouders vertelden dat we gingen trouwen, wees m'n vader al meteen op 'n vrijkomend pand, zo'n 100 meter van het bedrijf. Zou misschien wel iets voor hem en ma kunnen worden dacht-ie hard op. Ik heb hem toen alleen maar gezegd: "We moeten elkaars schoorsteen niet zien roken." M'n vader is er nooit meer over begonnen en ze kochten 'n huis aan de rand van 't dorp, zo'n 2 km verderop.
anoniem

25 apr 2007 10:02

De problemen met (schoon)ouders komen voor in alle vormen, te veel controle en contact is niet prettig. Echter helemaal geen contact is helemaal niets. En het gaat dan niet alleen om de hand en spandiensten die je mist op de boerderij. Maar dat een opa en oma zelfs nog niet om willen kijken naar hun eigen klein kinderen, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Ik zou graag de "last" van de sociale controle willen hebben. Als mijn kinderen dan weten en de liefde voelen van 2 Opa en Oma's. Ik vind het goed zoals een van voorgangers ook suggereerd, tijdens of na de overdracht dient er meer aandacht te komen voor de sociale aspecten rondom de bedrijfsovername. Naast zakenpartners heb je ook nog een relatie als ouder-kind. En om op alle nivo's te kunnen communiceren dat valt niet mee.
henk

25 apr 2007 10:02

Ik begrijp precies wat ze bedoelen, dit is een probleem van alle tijden. Vroeger misschien nog wel erger dan nu. Vroeger bij ons thuis woonden opa en opoe (van moeders kant) bij ons over de vloer. Ergere dingen kun je je haast niet voorstellen. Hoe ze met name moeder (hun eigen dochter) hebben getiranniseerd is met geen pen te beschrijven. Zelfs wij als kinderen konden geen goed doen. De kinderen van een oom die 50 km van ons af woonden was alles, dat waren zulke fijne kinderen. Niet te geloven. Zelf ben ik geen boer geworden maar wel opa sinds een aantal jaren en begrijp daarom ook niet hoe mensen hun kinderen en kleinkinderen zoiets aan kunnen/konden doen.
berend

25 apr 2007 10:03

Het is een kwestie van eerlijkheid en openheid. Vooraf duidelijke afspraken maken en zeggen waar het opstaat. Je mond dichthouden breekt je later op.
joke

25 apr 2007 10:03

Ook wij wonen samen met de moeder van mijn man. Wij hebben 5 kinderen in de leeftijd van 11 tot 21 jaar. Ook wij hebben al 23 jaar de fijne en minder fijne samen gedeeld. Ik zie het meestal nuchter in, mijn schoonmoeder is al 90 jaar. De laatste jaren van haar leven willen we zo gezellig mogelijk met elkaar door proberen te brengen. Ieder persoon is anders, dus als het echt niet wil, probeer het dan gelijk uit te praten, ook al is de tegenpartij het niet met je eens. Dit helpt vaak het beste. Onze kinderen zijn echt blij met hun oma. Door de grote generatiekloof, mijn schoonmoeder 90 jaar en mijn man en ik 44 jaar, is er natuurlijk best weleens wat. Maar wij proberen altijd haar positieve kanten te zien, en die zijn er gelukkig ook nog genoeg. Vroeger heeft ze, ondanks haar niet altijd in dank afgenomen bemoeienissen, veel voor ons gedaan. Dit willen we ook niet vergeten. Oudere mensen voelen zich toch al zo gauw eenzaam. We hopen echt dat ze nog een tijd naast ons kan wonen. Verdraagzaamheid kun je leren.
lijntje moons

25 apr 2007 10:03

Als ik deze reacties lees, besef ik weer eens wat een enorme bofkont ik ben. Toen wij trouwden en de boerderij overnamen, gingen mijn schoonouders in 'het voorhuis' wonen, het heeft nooit problemen gegeven. Ik was piepjong en met veel liefde en heel veel geduld hebben ze me gesteund en bijgestaan bij het wennen aan mijn nieuwe 'boerinnenleven'. We hadden onze privacy, maar konden altijd een beroep op ze doen. Nooit hebben ze ons in de weg gezeten, integendeel. Met elkaar deelden we lief en leed, ik leerde het kaasmaken van mijn schoonmoeder, steeds verder gaf ze de touwtjes uit handen en ze was net zo trots als wij toen we een prijs wonnen met een kaaskeuring! Toen onze dochter geboren werd sprongen ze in om ons door de eerste weken heen te helpen; de kaasmakerij ging gewoon door. Het was een heerlijke tijd en ik ben blij dat ik de kans heb gekregen me zo te ontwikkelen. We zijn verhuisd naar een ander deel van het land, we bouwden een nieuw bedrijf, schoonmoeder wilde niet mee; 'Oude bomen moet je niet verplanten'. Ze kwam tot op hoge leeftijd zelf met de auto door de drukte en soms in de file naar ons toe, dan praatten we weer uitgebreid bij en konden we er allemaal weer even tegen. Het is heel bijzonder om zo terug te kunnen kijken!