Foto: ANP BoerenlevenAchtergrond

‘Bevroren leidingen stellen ijspret uit’

De kou was weer terug en werd steeds minder leuk. Alles kostte meer tijd en van schaatsen kwam het steeds maar niet.

De paarden stampen op het ijs in de greppels, op zoek naar water. De zwaan die in de sloot naast de stal woont, zit hongerig op de kant. Het is al een paar nachten min 10 geweest en er staat een snijdende wind. Deze heeft vrij spel rondom de boerderij. Binnen is het niet warm te stoken en uit de stopcontacten komen poefjes koude lucht.

‘We hadden de ijzers nog niet uit het vet, of de melker belde: de watertoevoer was bevroren’

4 dagen geleden waren we nog blij: de grond was eindelijk hard genoeg om mest uit te rijden. Bovendien houden we van schaatsen, vooral op natuurijs. Maar we hadden de ijzers nog niet uit het vet, of de melker belde: in de melkstal was de watertoevoer bevroren. De koeien konden wel worden gemolken, maar voordat de boel weer schoon was, werd het al donker.

“En dan te bedenken dat je vader vroeger bij het melken, met één emmertje water al zijn koeien poetste”, vertelt oma.

“Dát was pas duurzaam”, zegt mijn man.
“Maar niet hygiënisch”, reageert oma, met opgetrokken neus.

Koeien hebben geen last van vorst

’s Avonds bellen collega-boeren. Ze hebben allemaal problemen met de drinkwaterleidingen in hun stal en verwachten dat het in onze open stal nog veel erger is. Dat zou ze opbeuren. Maar helaas, we moeten ze teleurstellen: wij hebben de leidingen onder de stal aangebracht en het water vloeit er probleemloos.

De koeien hebben overigens ook geen last van de vorst. Ze zijn wel wat gewend en hebben een dikke wintervacht. Wel wil de trekker bijna niet schakelen en gaat ‘ie daardoor steeds uit.

‘Opeens bedenk je wat een zuiplappen die dieren eigenlijk zijn’

Dan bevriezen de leidingen in de (gesloten) jongveestal, ondanks het geavanceerde rondpompsysteem met verwarming. De dieren moeten handmatig van water worden voorzien. Opeens bedenk je wat een zuiplappen het eigenlijk zijn! Onze melktaxi wordt omgedoopt tot watertaxi.

Kou steeds minder leuk

De kou wordt steeds minder leuk. Alles kost meer tijd en van schaatsen is het nog niet gekomen. Alleen de pup glibbert over de sloten. Ze heeft net uitgevonden dat dit kan en amuseert zich eindeloos met dit nieuwe spelletje. Tot de zwaan op haar afkomt. Met zijn laatste krachten heft hij de vleugels. Het hondje gaat er wijselijk vandoor.

Ik heb medelijden met de vogel. Kan ik iets voor hem doen? Zijn vrouwtje is twee jaar geleden tegen de hoogspanningsmast gevlogen. Hij zit daar maar alleen, naar het ijs te staren. Ik ook trouwens. Maar binnenkort gaat het gebeuren: er is weliswaar dooi aangekondigd, maar we kunnen vast nog wel even samen over het ijs zwieren.
“Eerst een dutje”, zegt mijn man, die moe is van alle extra werk, “dan gaan we.”

Eenmaal op de schaatsen, is de wind gaan liggen. We koesteren ons in het warme zonnetje. Wat een genot! Alleen de ijskoningin vaart er niet wel bij. Haar vloer kreunt en kraakt. Er vormen zich plassen water. De winter is voorbij.

Toch jammer: we hebben nu eindelijk tijd.

Beheer
WP Admin