‘Ons kerstkalf bleef niet leven’

Terwijl op eerste kerstdag bij ons de timeline van Facebook en Twitter volstroomde met foto’s van blije boeren die een prachtig kerstkalf – zelfs een met een drieling – ter wereld hadden zien komen, zaten wij nog in onze pyjama.

Pas in de loop van de dag werden we ergens verwacht en Henk hoefde alleen te voeren die dag. Het enige wat ik die ochtend in de planning had was Tinus, mijn Fjord, buiten in de wei zetten. Dus trok ik even snel de laarzen aan en de geruite gewatteerde jas voor de boerderij. FJ wilde mee, dus daar gingen we in onze pyjamabroeken over het erf.

Toen hoorden we dat er een koe lag te kalven, dus gingen we even kijken. Het kalf was er half af en lag een beetje in een onnatuurlijke houding. Ondanks mijn pyjamabroek ben ik toch in het strohok geklommen om kalf en koe te helpen. Het kalf kwam er snel af, haalde paar keer diep adem en … er kwam geen lucht uit. Dat was duidelijk misse boel.

Ik beval FJ om snel Henk op te halen. Die kwam met Charlotte, ook in haar pyjama en in een deken gewikkeld, de stal binnen. Direct besloten we om samen het kalf over het hek te hangen, het had te veel vocht in de longen. Daar stonden we dan, een hyper jongetje van 4, een huilende baby op de stalvloer en wij in onze pyjama’s op klompen en in laarzen een zwaar, groot vaarskalf aan haar glibberige poten over een hek te hangen.

Helaas helaas, het wilde niet. Ze is niet meer bijgekomen. Daar waar de meeste collega’s een mooi kerstverhaal hadden, ontviel ons dit kalf onder onze handen. Wat voelden we ons machteloos. De koe moest ook verschrikkelijk bijkomen, we legden het levenloze kalf bij haar terug.

Relativeren

Henk en Charlotte gingen naar binnen en FJ en ik vervolgden onze weg naar Tinus. Ik baalde verschrikkelijk en was er ook verdrietig over. Maar FJ wist het goed te relativeren, want ‘ik hoefde niet verdrietig te zijn’. “Straks komt de vrachtwagen en die haalt het kalfje op. En als het kalfje wil leven, komt het heus terug. Dus je hoeft niet verdrietig te zijn, want” – en ik zweer het u, hij haalde zijn schouders erbij op – “dit gebeurt nu eenmaal op de boerderij, dat hoort er gewoon bij.”

Hij heeft zo verschrikkelijk gelijk. Maar toch, ik zal er nooit aan wennen dat een levend dier onder je handen het leven laat, dat het zo kort op de wereld is en dat we dan niet bij machte zijn om er alles aan te doen het wél een kans te geven. Maar goed, c’est la vie.

Op naar een beter 2018 met meer rust, minder ellende en voor de rest gewoon doordoen met wat we hebben, namelijk onze gezondheid, ons gezinsgeluk en onze fijne familie en vrienden. En o ja, ook best wel heel mooie, gezonde kalfjes en koeien. Ons verhaal heb ik maar niet gepost op Facebook.