‘Schoonmoeder weet alles over het verfkastje’

Iedereen heeft wel zo’n oud kastje vol oude verfblikken. Er is er maar een die nog weet waar ze ooit voor waren: schoonmoeder.

Heel zeker weet ik dat er bij u op het bedrijf een kastje staat. Vaak een kastje van dat nephout dat niemand in zijn huis wil hebben staan, dat niet verkoopbaar is via Marktplaats en inmiddels al zo door vocht is aangetast dat het ook geen andere bestemming meer kan hebben. Het was ooit bedoeld als mooi kastje voor in huis, nu staat het weggestopt in een hoek van een oud tanklokaal of ergens in de werkplaats.

In het kastje staan steevast lege oude jampotten met verfkwasten in verschillende kleuren. Die staan soms in water, soms in terpentine. Verder liggen er rollers en blokkwasten, oude vodden met verfresten en natuurlijk ligt er schuurpapier. Maar het grootste gedeelte van het kastje is volgestopt met blikken vol resten verf en aanverwante artikelen zoals voorstrijk, plamuur, afplaktape, roerstokjes (gebruikt) en natuurlijk een oude verroeste schroevendraaier om de blikken mee open te maken.

Onbruikbaar geworden

Weggooien is zonde dus we zetten de hele handel gerust 20 jaar in een vergeten kast. Stel dat iets van dit alles ooit nog eens van pas komt bij een dorps- of ander feest. Maar wees eerlijk, in de meeste blikken die we dán openmaken zit alleen nog een dik vel ingedroogde en onbruikbaar geworden verf. Dan vragen we ons af: waarom hebben we dit toch al die tijd bewaard? En dat herhaalt zich vervolgens gewoon weer, want wie gooit er nu verf weg op de dag dat je het hebt gebruikt en niet meer nodig hebt?

De wet van de groene verf

Op boerderijen geldt nog een extra wet, namelijk de wet van de groene verf. Talloze verschillende soorten groen staan er, van verschillende jaargangen en verschillende fases van het bedrijf en elk met een eigen verhaal. ‘Toen kregen we de nieuwe melkstal’. Of: ‘Toen waren pa en ma 25/30/40 jaar getrouwd en hebben we het hele spul een opknapbeurt gegeven’. Of, zoals bij ons, in 2008 hebben we de oude kalverschuur omgebouwd. De bijbehorende verf staat dus ook nog in zo’n kastje en we hebben het naar alle waarschijnlijkheid nooit meer nodig. En tegen de tijd dat we het mogelijk wel kunnen gebruiken, zit er dus zo’n dik vel op.

En mochten we ooit vergeten waar die verf voor was gekocht, dan is er één die dat altijd feilloos weet. Eén die alle blikken verf in dat kastje altijd weet te identificeren plus de reden waarom die verf ooit is aangeschaft. Dat is bij ons zo en dat is volgens mij op alle andere boerderijen ook zo. Die ene, dat is schoonmoeder. Als een soort extern geheugen van het bedrijf is zij degene die dingen als verf koopt, regelt.

Bij de bedrijfsovername neem je niet alleen het bedrijf over, maar ook die verfkast. Stel dat je ooit aan een opruimactie begint, dan weet ik zeker dat elke boer erop staat dat moeders meekijkt. Want wie weet hebben we die groene verf ooit nog nodig.