‘Ontsnapt kalf loopt 2 kilometer, achter moeder aan’

Weer is Durkje ontsnapt. We zijn nog niet ingericht op onze nieuwe manier van kalveren opfokken, maar we hebben nog nooit zulk best jongvee gehad.

“Dat rode kalf is weer aan de wandel. Geen idee waar het uithangt”, zegt mijn man. Sinds we de kalveren 3 dagen bij hun moeder laten en daarna nog een dag of 10 bij de zorgkoeien, moeten we er vaak één zoeken. We zijn eigenlijk nog niet ingericht op deze nieuwe manier van kalveropfok, maar aan de andere kant hebben we nog nooit zulk best jongvee gehad.

“Ik zal erop letten”, zeg ik. “Weet je trouwens hoe het heet? Dat vind ik leuk om te weten.”

Mijn man kent het nummer van het beestje inmiddels uit zijn hoofd en kijkt in de koegegevens op zijn mobiel. “Durkje. Elf dagen oud. Het is een nazaat van de koe die ik naar onze toenmalige buurmeisje heb vernoemd.”

‘Koeien vernoemd naar de vrouwen in ons leven’

Ik vind het altijd grappig dat de namen van onze koeien een beeld geven van de vrouwen in ons leven. Ik ben zelf ook vernoemd, in de tijd dat mijn man en ik elkaar leerden kennen. Hij durfde het niet te vertellen toen dat kalfje doodging en gaf een volgend kalfje weer mijn naam. Dat is gelukkig de moeder van vele Janna’s geworden.

Kalf is met naam Durkje echte persoonlijkheid geworden

Maar terug naar Durkje. Met het daadwerkelijk gebruiken van haar naam is ze een echte persoonlijkheid geworden. Als ik over het erf loop, kijk ik tevergeefs naar haar uit. Een medewerker is klaar met het klauwbekappen van een tiental koeien en ik bied aan om deze naar de rest van het koppel te brengen. Het regent pijpenstelen, daarom trek ik snel een cape over mijn overall. De koeien kan de regen niet deren. Opgewekt stappen ze voort. Als we bij het oversteekpunt van de openbare weg komen, hoor ik opeens een kinderstemmetje: “Mamma, kijk. Een Sinterklaas-herder.”

‘Geweldig, échte koeienpoep aan onze wielen’

Een peuter in kinderzitje wijst naar mij. Haar moeder is van de fiets gestapt vanwege onze oversteek. Opeens ben ik me bewust van mijn vieze kleren, druipende haren en de knalrode, met stront besmeurde, regencape. Zo vertoon ik me liever niet in het openbaar.

“Dag”, zeg ik tegen het tweetal, “Lekker weertje hè?” en wend me dan snel weer tot de koeien, maar die rennen al naar hun vriendinnen en familieleden.

“Zijn dat jouw koeien?” vraagt het kindje.

“Ja.”

“Wat een prachtig gezicht, zoveel bij elkaar”, zegt de moeder.

“Sorry voor de overlast”, reageer ik.

“Geeft niks hoor. Geweldig toch dat dit kan. Échte koeienpoep aan onze wielen!”

Roodbont kalfje tussen poten Jersey-koe

Blij met deze leuke reactie loop ik het weiland weer in. Daar wacht me een verrassing, want tussen de poten van een Jersey-koe zie ik een roodbont kalfje: Durkje. Ze moet vanmorgen uit het hok met de pleegmoeders gekropen zijn en met de kudde meegelopen, haar moeder achterna. Zeker 2 kilometer! Dartel springt ze mijn kant op. Zo fit als een hoentje.

De dag van deze Sinterklaas-herder is weer helemaal goed.