Kuilgras aantrappen

Vergeleken met de winning van hooi was het echter een vooruitgang. Om te hooien waren weken van mooi weer nodig en in die tijd moest het gras regelmatig geschud en gekeerd worden, hetgeen meestal met paardenkracht gebeurde. Indien het gras op ruiters te drogen hing, vergde dat dagelijkse controle op omwaaien en regelmatige droging.

In de silo stonden een of meer mensen om het gras te verdelen en aan te trappen. Voor extra trapkracht wordt op de foto ook een paard gebruikt. Foto: Misset

Inkuilen ging zoveel makkelijker. De veldperiode was soms maar een dag, want op veel plekken kuilde men nat in. Op de foto is het gras al wel iets gedroogd. Rijkuilen waren er zo vlak na de oorlog nog niet. Het gras werd geconserveerd in betonnen silo’s. Dat wil zeggen: alleen de onderste rand was van beton. Daar waren houten opzetstukken op te plaatsen naarmate er meer gras in moest. Het gras was eerst handmatig van het land op een platte wagen getast, bij de silo moest het er ook weer handmatig afgegooid worden.

Afdekken met zand

Lag alle gras in de silo, dan werd het geheel afgedekt met een laag zand. Het gewicht daarvan zorgde dat de laatste lucht werd weggedrukt, nieuwe lucht kon er bovendien niet in. Kuilplastic was er nog niet, het zand ging gewoon boven op het gras. Tegen de tijd dat er nieuwe snede bij opgekuild werd, moest die laag zand er eerst weer zorgvuldig worden afgeschept.