Foto: ANP BoerenlevenOpinie

‘Emotioneel afscheid van boerderij’

Mijn ouderlijkhuis is verkocht, dat hakt erin. Ik denk ook aan al die boeren die moeten stoppen. Wat zal ook dat moeilijk zijn.

Het was een emotionele dag. Dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht. We waren voor het laatst als hele familie in mijn ouderlijk huis in Bennekom. Hoewel ik er maar 11 van mijn 37 jaar heb gewoond en ik er de laatste 10 jaar maar een paar keer per jaar kwam, is het toch altijd nog een beetje mijn thuis. Maar over twee weken dragen mijn ouders het na 30 jaar over aan nieuwe eigenaren. Een mooi moment om nog een keer samen te komen.

Op zich is het goed zo. Het huis werd te groot, de tuin naar hun mening te klein. De kinderen en kleinkinderen wonen inmiddels meer naar het Noorden. Maar dat het ons nog wel zou raken, had ik niet zo verwacht. Dus toen we met elkaar daar stonden te snotteren, bleek dat ik toch nog meer met mijn ‘opgroeidorp’ en huis heb dan ik dacht.

Verdriet dat schuilgaat achter stoppersregeling

Op de weg terug in de auto gingen mijn gedachten uit naar alle boeren die zich hebben ingeschreven voor de stoppersregeling. En de boeren die hun bedrijf noodgedwongen moeten verkopen. Wat een verdriet gaat daar achter schuil. De keuze is vaak rationeel; financieel of gebaseerd op gezondheid.

Wat moet dat ook ingewikkeld zijn, zeker voor boeren. Ze zijn vaak zelf op de boerderij geboren, als tweede of derde generatie. Wat doe je jezelf dan aan door weg te gaan? Kun je ergens anders weer aarden? En hoever over je grenzen ben je al wel niet gegaan voordat de beslissing uiteindelijk is gevallen? Hoe dan ook, ik ben dankbaar dat FJ in ieder geval nog herinneringen heeft aan het huis waar ik ben opgegroeid. Hij heeft in die tuin leren lopen, geslapen in mijn oude kamer en ook van het dorp zelf kunnen genieten.

Charlotte zal zich het huis niet herinneren, ze is nu 3 maanden. Gek idee is dat. Misschien dat zij, net als ik heb gedaan, over 30 jaar nog een keer door de straat rijdt en snel kijkt naar het oude huis van haar pake, oma en mama. Ze zal het alleen herkennen van de foto’s.

Zo hebben Henk en ik ook een keer het ouderlijk huis van zijn vader opgezocht. Wat ooit een boerderij was tussen de weilanden is nu een woonhuis midden in een woonwijk.

Waardevolle herinneringen

Hoe zal het onze boerderij vergaan? En wanneer? De tijden zijn niet gemakkelijk nu, toch hoop ik dat we er een vierde generatie groot mogen brengen. FJ heeft op onze boerderij leren fietsen, net als Henk zelf en Charlotte straks zal doen. Zij zullen hier heel vaak door de achterdeur komen, spelen tussen de schuren en zelf misschien leren trekkerrijden en melken. Zo ontstaan herinneringen die voor onszelf zo waardevol zijn, maar voor nieuwe bewoners niet eens zullen bestaan.

Als ik dan een leegstaande boerderij zie, zo hier en daar langs de weg, denk ik wel eens aan wat er zich allemaal moet hebben afgespeeld tussen die muren en daar buiten. Waarschijnlijk was het een emotioneel afscheid.

Beheer
WP Admin