1972: Koeien smullen van suikerbietenkoppen

Dit vormde een energierijk voeder voor de wintermaanden. Voor de tweede wereldoorlog nam de teelt van suikerbieten in sommige delen van het land sterk toe. Dat leverde een groeiende stroom bijproducten op. In 1933 werd bijvoorbeeld 47.480 hectare. suikerbieten geteeld. Per hectare leverde dat gemiddeld 23.000 kilo aan koppen en blad op. Wat de koeien niet op konden, werd ingekuild of ondergeploegd.

Tekst gaat verder onder de foto

Boer ging ‘raar’ om met waardevol voedermiddel

Over het deel dat gevoerd werd, maakten onderzoekers van het rijkslandbouwproefstation in Hoorn zich druk. Zij merkten dat er maar ‘raar’ met dit waardevolle voedermiddel werd omgesprongen. Geen boer die erg zorgvuldig was met de bewaring, soms bleef het ‘afval ’gewoon op het veld liggen waardoor er flinke verliezen optraden. De gehaltes aan eiwit en droge stof konden bijna halveren.

Het oxaalzuurgehalte bleef echter een punt van zorg. Dit zou de bloedstolling en kalkvoorziening van de koeien ontregelen, vandaar dat boeren werd aangeraden bij suikerbietenblad ook kalk te verstrekken. Later bleek dat de negatieve effecten toe te schrijven waren aan veel zand in het product.

Tijdens de enorm droge zomer van 1959 verpieterden op de zandgronden alle gewassen. Bietenkoppen en -blad werden toen aangevoerd vanaf de kleigronden.