1963: Trekkers per boot naar het land

Dat was vroeger geen zeldzaamheid, het barstte van de eilandjes waar geen weg naartoe liep. Koeien en schapen werden er in het voorjaar per boot naartoe gebracht en in het najaar gingen ze ook weer per boot naar huis. Veehouders voeren ’s ochtends met lege melkbussen naar hun vee en namen de volle bussen weer mee terug. Ook stalmest werd over het water naar het land gebracht.

De boten met de kenmerkende platte bodems, hadden afhankelijk van de regio verschillende namen variërend van een punter, jol en bok tot schuit en vlet. Er konden meestal zes koeien tegelijk in en het was zaak die gelijk over de boot te verdelen.

Tekst gaat verder onder de foto

De kleinere typen trekkers en machines konden op deze manier nog wel vervoerd worden, maar naarmate het materieel groter werd, werd dat moeilijker tot onmogelijk. – Foto: Reed

De eilandpercelen waren vaak erg nat en alleen geschikt om vee op te weiden of gras van te hooien. Heel vroeger was het meenemen van werktuigen nog niet zo’n gedoe. Later, toen melken, maaien, harken, wiersen en bemesten mechanisch ging, werd het lastiger.

De trekkers plus de bijbehorende werktuigen moesten per boot worden vervoerd. Die werden voor dat doel een beetje aangepast, onder meer met treeplanken om makkelijk aan en van boord te rijden. En voor het gemak werden de boten van een buitenboordmotor voorzien waar ze daarvoor veelal met een vaarboom werden voortbewogen.