‘Stress en criminaliteit op de boerderij’

We wonen afgelegen, vaak krijg ik de vraag hoe het bevalt ‘aan het voeteneind’. Maar hier begint juist de wereld! Dat vinden boeven ook.

“Hoe bevalt het leven aan het voeteneind?”
Dit is een binnenkomertje voor veel mensen uit mijn vorige leven die me na lange tijd weer spreken. Wij wonen namelijk nogal afgelegen en aan een doodlopende weg.

“Hier houdt de wereld op”, zeggen ze.
“Hier begint de wereld”, is onze repliek.

“Het lijkt me zo heerlijk rustig”, verzuchten vriendinnen als ze bij me op bezoek komen. “Je stukjes over de boerderij zijn ook zo mindfull. Ik lees ze bij voorkeur na een drukke dag op kantoor. Je avonturen met al die beesten, in de vrije natuur, ik kalmeer daar gewoon van!”

Dit soort reacties roepen gemengde gevoelens bij me op, want . Wij staan ook wel eens, heel modern, stijf van de stress.

Bovendien gaat de boze buitenwereld niet aan ons voorbij. Onlangs werd hier bijvoorbeeld nog een boef ingerekend. We zaten net met oma aan de zondagse maaltijd, toen we gillende sirenes hoorden. De hond begon als een dolle te blaffen en er volgde een harde klap. Verbaasd keken we elkaar aan en renden naar het raam. Een politieauto had een grijze Opel letterlijk klemgereden. Beide auto’s waren total loss. Er werd een kalende man uit de Opel getrokken. Een kleine poedel sprong achter hem aan.

Doorsnee wandelaar

De man zag er ongevaarlijk uit. Eigenlijk precies zoals de doorsnee wandelaars die hier graag hun honden uitlaten. Toch sloegen ze hem in de boeien. Toen hij op de achterbank van de politieauto was gezet en de portieren veilig gesloten waren, vielen de agenten elkaar in de armen. Waarschijnlijk hun manier van spanning loslaten.

“Zullen we vragen wat er gebeurd is?”, opperde ik vanachter de bloempotten. Maar de vrouwelijke agent liep al richting onze voordeur. Ze moest plassen. Ik vond dat niet passen bij haar robuuste uiterlijk, compleet met kogelvrij vest. Maar goed, dit is geen Hollywood. We hoorden haar walkietalkie op de wc gewoon doorpraten.

Toen ze weer in de keuken stond, vroeg mijn man wat er aan de hand was. Dat mocht ze niet zeggen.
“Dan zal ik nu aan iedereen vertellen dat u mij in vertrouwen hebt genomen en dat ik niet mag doorvertellen, wat u gezegd hebt”, grapte mijn man.
De agente hield zich wijselijk stil, bedankte voor het toiletgebruik en voegde zich bij haar collega‘s, die inmiddels in aantal vervijfvoudigd waren.

Op slot

Het begon buiten steeds meer op een feestje te lijken bij dat flitsende, blauwe licht.
“Hoe moet ik nu naar huis?”, klaagde oma, “ik kan er niet langs.”

Maar na een halfuurtje waren alle gerechtsdienaren vertrokken. Mijn man en ik keken nog even een documentaire op tv en gingen naar bed. Voor de eerste keer dat ik hier woon, deden we de deuren op slot.