‘Bloeiende uiers, dode gans en boze dierenvriend‘

Een koe die moet kalven, heeft roze, bloeiende uiers, zo is columnist Janna van der Meer uitgelegd. Maar die bloei vindt ze niet zo duidelijk. Als ze op het land worstelt met die kwestie en ook nog even een dode gans de sloot in schopt, krijgt ze met een verontwaardigde dierenvriend te maken …

“Ik ben rond 5 uur terug. Als jij even bij de drogen wilt kijken?“, vraagt mijn boer, voordat hij in de auto stapt. “Natuurlijk. Prima!“, roep ik hem na. Ik moet de hele dag aan een opdracht typen en dan is het wel lekker om even een frisse neus te halen.

De drogen. Toen ik hier net woonde, stelde ik me daar een soort, als rozijnen ingedroogde koeien bij voor. In plaats van de tonnetje-ronde, drachtige beesten, die ermee worden bedoeld.

Met Jouke, de hond, in mijn kielzog, fiets ik erheen. Een koude regen slaat ons in het gezicht. In de grijze verte van de kale weilanden staat een kleumerig groepje koeien. De melkkoeien zijn vorige week opgestald.

Hoe zie je of koe bloei op de uier heeft?

Na 5 minuten parkeer ik de fiets tegen het transformatorhuisje en banjer door de drek. De drogen komen loeiend aanhollen. Ik inspecteer het gras. Hebben ze nog wel genoeg? Ik moet er straks wat zinnigs over kunnen zeggen. Dan tel ik de koeien en inspecteer de sloten. Er heeft er geen per abuis gekalfd en er zit ook geen dier in de sloot. Maar dan komt het moeilijkste: vanavond zal mijn boer ook vragen of er drogen zijn die op het punt staan af te kalven, want dan moet hij ze ophalen.

Hoe zie ik dat? “Je moet gewoon kijken welke bloei op de uier hebben.“

“Bloei op de uier?“

“Grote, blozende uiers geven aan dat een koe bijna moet kalven.“

In de praktijk is dat niet zo duidelijk

Dat heeft hij me al eens verteld, maar in de praktijk vind ik het niet zo duidelijk. Ik struin wat rond en kijk tussen de benen van de dames. Inmiddels is Jouke ook gearriveerd. Hij trekt aan de poot van een dode gans. De gans heeft geen kop. Dat is raar. Ik zie hem ook nergens liggen. Even sta ik in dubio of ik de hond moet vermanen. Maar waarom eigenlijk? Laat de natuur haar gang maar gaan.

Ik ga verder met mijn uieronderzoek. Twee koeien hebben gladde, grote uiers, die bovendien nogal roze zijn. Met wat dichterlijke vrijheid, zou je ze wel ‘bloeiend’ kunnen noemen. Ik noteer hun nummer in de WhatsApp. Dan vergeet ik ze niet en typ er bij: ‘Deze moeten misschien bijna afkalven. Alles okay. Wel wat ontevreden.’

Zo. Deze klus is geklaard. “Kom, Jouke!“

‘Ik schop de dode gans in de sloot; dan klinkt een verontwaardigde stem‘

Samen lopen we naar de fiets. Jouke sleept de gans met zich mee. Voor de openbare weg wordt me dat toch te gortig, dus ik schreeuw dat hij los moet laten, wat hij natuurlijk niet doet. Dus ik schop de gans in de sloot, terwijl ik de hond bij zijn halsband vasthoud.

“Wat is er met die vogel?“, hoor ik dan iemand op verontwaardigde toon vragen.

O jee, waarschijnlijk een dierenvriend. “Niets hoor“, reageer ik en voel me, om duistere redenen, nog schuldig ook. “Hij is dood.“

“Weet je het zeker?“

“Zijn kop is er af.“

“O.“

“Dag meneer.“

Terug hebben we wind mee. Boven ons gakt een groepje ganzen. Nog even en het land is weer helemaal van hun.