De TTIP en de boterhamcrisis

De Transatlantic Trade & Investment Partnership (TTIP) moet de markten tussen de VS en EU homogeniseren. Dat is goed voor de economie. Maar is dat ook zo?

De moloch, volgens het woordenboek ‘iets waaraan alles opgeofferd moet worden’, komt telkens in een andere gedaante op ons af. Na de Tweede Wereldoorlog was het de moloch van de industriële modernisering, al spoedig gevolgd door de EEG, de Europese Economische Gemeenschap. Misschien is het ook wel telkens dezelfde moloch van de globalisering die ons platwalst tot eendimensionale dubbeltjes. En altijd wordt vooraf een rooskleurige toekomst voorspeld, alsof het Sinterklaas is die komt.

TTIP betekent alle regels van VS en EU gelijkschakelen

Nu is er dan de nieuwe moloch, de TTIP: de Transatlantic Trade & Investment Partnership, een gedrocht dat de markten tussen de Verenigde Staten en de Europese Unie moet homogeniseren. Dat is goed voor de economie, belooft de Nederlandse overheid. Op haar website staan de doelen:

❶ Verbeteren van toegang tot elkaars markten (tarieven afbouwen of zelfs afschaffen);

❷ onnodige belemmeringen wegnemen, zoals verschillen in standaarden en regels;

❸ onderlinge regelgeving beter afstemmen.

Ik weet niet waarom ze hier drie punten van hebben gemaakt, ze betekenen alle drie: regels gelijkschakelen.

Koehandel tussen Europa en de Verenigde Staten

Er is al gewaarschuwd voor de in Europa streng verboden Amerikaanse chloorkip en de hormoonsteak. Geen nood: er zijn ‘onderhandelaars’ die namens de burger (lees: economische belangen) rekening houden met lokale eigenaardigheden. Maar wanneer je hun verklaringen leest, slaat de schrik je om het hart. Hoofdonderhandelaar Karel De Gucht zei voor het Europarlement in Straatsburg dat we niets hoeven vrezen. Hij trad niet in details, de onderhandelingen zijn geheim. Dus welke koehandel plaatsvindt, horen we pas later, wanneer de handtekeningen zijn gezet.

De Gucht zei dat we maar moesten vertrouwen op de Efsa, de Europese voedselautoriteit. Wat hij er niet bij zei, is dat de Amerikanen ook zo’n autoriteit hebben, maar dan met andere standaarden. Multinationals als Cargill en Monsanto zullen er niet voor terugdeinzen via rechtszaken de Amerikaanse normen af te dwingen. Bijvoorbeeld omdat er ‘geen bewijs van schade’ is.

Straks heeft Nederland zijn boterhamcrisis

Het zal het zo’n vaart niet lopen, zegt u? Dat is nou juist het punt: het is volkomen ondoorzichtig en iedereen denkt dat ie er garen bij kan spinnen. Albert Jan Maat (LTO) zei na zijn gesprek met de Amerikaanse vice-minister van landbouw: “Er zijn best raakvlakken.” Ja, de muis heeft ook raakvlakken met de olifant: zo lopen ze allebei op vier poten en in een mop vaak samen over een bruggetje.

Ik houd mijn hart vast. De Mexicanen hadden hun tortillacrisis; als wij straks de boterhamcrisis hebben, zeg dan niet dat ik u niet gewaarschuwd heb.