Kromme bezwaren tegen soja

Soja uit Zuid-Amerika importeren, is dat per definitie slecht?

Als je het jongste rapport van ABN Amro hierover leest, zou je het bijna denken. Deze – op zich sympathieke – verkenning van de mogelijkheden van Europese eiwitproductie heeft als vooronderstelling dat het goed is om Braziliaanse importsoja te vervangen door Europese producten.

Vage argumenten

Dat is een misvatting. De wereld wordt steeds kleiner. De kosten noch de CO2-uitstoot per kilo product zijn bij zulk bulktransport significant anders. Een selectief argument bovendien. Niemand die om diezelfde reden tegenstander is van Amerikaans graan, van Surinaamse bauxiet, Colombiaanse steenkool of industriële producten uit China. Het is de echo van de ‘foodmile’ – het vage idee dat kosten uitgedrukt moeten worden in kilometers. De foodmile is de voorloper van de nog vagere ‘watervoetafdruk’. GroenLinks-voorman Jesse Klaver mocht bij tv-programma De Wereld Draait Door maandagavond ongegeneerd schande spreken van het feit dat wel 15.000 liter water nodig zou zijn om een kilo rundvlees te produceren. Dat lijkt een heleboel, maar is dat ook zo? En is dat slecht? Demagogie van de bovenste plank.

Niet per definitie slecht

Terug naar de soja: er kan van alles mis zijn met Zuid-Amerikaanse soja. Er kan oerwoud voor gekapt zijn. Het kan genetisch gemodificeerd zijn. Het kan onduurzaam geteeld zijn. Maar per definitie? Nee. Beter dan je blindstaren op het land van herkomst, is het om eisen stellen aan de productiewijze. Zoals bijvoorbeeld de ronde tafel voor duurzame soja doet. Dan maakt het niet uit of het van ver komt.